Anna Kutrzeba-Pojnarowa: Różnice pomiędzy wersjami

'''Anna Kutrzeba-Pojnarowa''' (ur. [[4 maja]] [[1913]] w [[Kraków|Krakowie]], zm. [[29 kwietnia]] [[1993]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – polska etnografka., Profprof. zw. dr<ref>{{ludzie nauki|63255|osoba=prof. zw. dr Anna Kutrzeba-Pojnarowa|data dostępu=2011-12-11}}</ref>. Wykładała na [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytecie Warszawskim]], zajmowała się m.in. historią polskiej etnografii.

UrodzonaByła 4najstarszą majaz 1913trzech roku wcórek [[KrakówStanisław Kutrzeba|KrakowieStanisława]], była najstarszą z trzech córek Stanisława i Janiny Kutrzebów. Pod kierunkiem matki – polonistki – Anna przerabiała w domu program szkoły podstawowej i dwóch klas gimnazjum. Następne klasy ukończyła w Państwowym Gimnazjum im. Królowej Wandy. Maturę zdała w 1931<ref name=":0">{{Cytuj |autor = Krzysztof Braun |tytuł = Anna Kutrzeba-Pojnarowa (1913–1993) |czasopismo = Rocznik Mazowiecki |data = 2008 |data dostępu = 2022-03-14 |wolumin = 20 |s = 98–106 |opublikowany = docplayer.pl |url = https://docplayer.pl/114855752-Anna-kutrzeba-pojnarowa.html}}</ref>.

Rozwój zainteresowań etnograficznych zawdzięczała uczestnictwu w Szkolnym Kole Krajoznawczym. Brała udział w dokumentowaniu kapliczek wiejskich według kwestionariusza [[Seweryn Udziela (etnograf)|Seweryna Udzieli]]. W wieku 16 lat samodzielnie zebrała i opracowała do druku rysunki i opisy 49 kapliczek we wsi [[Zawoja]] pod [[Babia Góra|Babią Górą]] (''Kapliczki, krzyże i figury przydrożne w Zawoi'', „Orli lot”, 10, (1929), nr 4)<ref name=":0" />. Ojciec Anny udostępnił jej rysunki do oceny [[Włodzimierz Tetmajer|Włodzimierzowi Tetmajerowi]]<ref name=":1">{{Cytuj |tytuł = prof. Anna Kutrzeba-Pojnarowa - laureat Nagrody Kolberga 1986 |data dostępu = 2022-03-14 |opublikowany = www.nagrodakolberg.pl |url = https://www.nagrodakolberg.pl/laureaci-prof._anna_kutrzeba___pojnarowa}}</ref>.

W późniejszych latach Anna Kutrzeba pogłębiła i utrwaliła swój stosunek do wsi jako środowiska społeczno-kulturowego, zawarłszy związek małżeński z Marianem Pojnarem, prawnikiem wywodzącym się z podkarpackiej wsi [[Trześniów (województwo podkarpackie)|Trześniów]] k. Brzozowa, i utrzymując przez wiele lat serdeczne więzi z jego rodziną i rodzinną wsią. Z czasem Trześniów stał się dla niej nie tylko przestrzenią życiową, ale też terenem obserwacji, badań i refleksji na temat rozwoju kulturowego. Mąż był dla niej najbardziej wiarygodnym informatorem i ekspertem, co zawsze podkreślała z wdzięcznością.

W latach 1931–1937 studiowała historię ze specjalnością średniowieczną na [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytecie Jagiellońskim]]. Równocześnie uczęszczała na wykłady, ćwiczenia i seminaria z zakresu historii kultury, archeologii, geografii, historii prawa, [[Etnografia|etnografii]] i [[Socjologia|socjologii]]. Tytuł magisterski z historii średniowiecza otrzymała w 1938 na podstawie pracy ''Vesnica – danina miodowa''. Ukończyła roczne studium pedagogiczne dla historyków oraz odbyła praktyki w III Państwowym Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego. Od 1937 rozpoczęła pracę młodszej asystentki w Katedrze Socjologii i Etnografii UJ. Pracowała tam z przerwą wojenną do 1953. W czasie II wonzwiązan