Miotacz ognia: Różnice pomiędzy wersjami

'''Miotacz ognia''' (inaczej miotacz płomieni) – [[broń]] wyrzucająca w kierunku przeciwnika strumień zapalonej mieszanki.

 

Podczas II wojny światowej armie wszystkich stron stosowały na polu walki miotacze ognia rozmaitych typów, ze szczególnym uwzględnieniem modeli plecakowych.

 

Część plecakowa typowego miotacza składa się ze zbiornika mieszanki zapalającej oraz butli z materiałem pędnym. Zbiornik połączony jest giętkim przewodem do części ręcznej (przypominającej strzelbę), posiadającą spust i połączony z nim zawór, a u wylotu specjalne urządzenie zapłonowe. Po otwarciu zaworu butli sprężony gaz dostaje się do przestrzeni ponad paliwem i wywiera na nie nacisk, sprawiając, że poprzez wąż dostaje się ono do części ręcznej. W tym momencie miotacz jest gotowy do użycia. Naciśnięcie spustu powodowało otwarcie zaworu w części ręcznej z równoczesnym zadziałaniem urządzenia zapłonowego i fala ognia wydostawała się z rury. Możliwe było oddanie kilku krótkich lub jednego długiego strzału.