Dimery: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
rozwinięcie |
mNie podano opisu zmian |
||
Linia 7:
W przypadku użycia związków posiadających po dwie grupy funkcyjne zdolne do polimeryzacji, zazwyczaj bardzo trudno jest zatrzymać rekację na etapie dimieru i w rezultacie otrzymuje się mieszaninę oligomerów, lub, przy sprzyjających warunkach polimer o wysokiej [[masa cząsteczkowa|masie cząsteczkowej]]
:Me<sub>2</sub>Si(OH)<sub>2</sub> + (HO)<sub>
: HOMe<sub>2</sub>SiOSiMe<sub>2</sub>OH + (HO)<sub>
: HOMe<sub>2</sub>SiOSiMe<sub>2</sub>OSiMe<sub>2</sub>OH + (HO)<sub>
:itd, aż do HOMe<sub>2</sub>SiO[SiMe<sub>2</sub>O]<sub>n</sub>SiMe<sub>2</sub>OH (n>100) - ''polimer''
Niektóre dwufunkcyjne związki organiczne, np: γ-[[hydroksykwas|hydroksykwasy]] zwane [[laktyd|laktydami]] posiadają zdolność do samorzutnej cyklizacji, prowadzącej do utworzenia, trwałych, cyklicznych dimerów. To czy dany związek dwufunkcyjny wykazuje tendencję do cyklizacji do dimeru (lub wyższych oligomerów) czy raczej do polimeryzacji zależy od wielu różnych czynników wynikających z samej struktury związków, a także od warunków prowadzenia reakcji. Zwykle związki, których dimeryzacja prowadzi do powstania ugrupowań cyklicznych, w których występuje 6 lub 8 [[atom|atomów]] wykazują większą tendencję do cyklizacji niż związki których dimeryzacja prowadzi do większych od 8- lub mniejszych od 6-członowych cykli. Cyklizacji do dimerów sprzyja też prowadzenie reakcji w dużym rozcieńczeniu.
Dimery, podobnie jak wszystkie oligomery posiadają zwykle pośrednie własności fizyczne między monomerem, a w pełni wykształconym polimerem.
| |||