Wodnik (demon): Różnice pomiędzy wersjami

Wodnik najczęściej ukazywał się pod postacią nagiego starca wysokości nieco ponad pół metra z rybimi, zabarwionymi na zielono oczami, pomarszczoną twarzą i długimi, rozczochranymi włosami zlepionymi wodorostami oraz z [[Błona pławna|błoną pławną]] między palcami<ref name=":2">{{Cytuj |autor = Simonides, Dorota. |tytuł = Folklor Górnego Śląska |data = 1989 |data dostępu = 2019-02-03 |isbn = 8321606040 |wydanie = Wyd. 1 |miejsce = Katowice |wydawca = Wydawn. "Śląsk" |oclc = 20935625}}</ref>. Ubierał się zazwyczaj na czerwono i w taki sposób, że czasem trudno było go odróżnić od zwykłej, niskiej osoby ludzkiej. Wodnik mógł też pojawić się pod postacią dziecka, kobiety, panny lub zmarłej sąsiadki/zmarłego sąsiada<ref name=":4">{{Cytuj |autor = Urszula Lehr |tytuł = Wierzenia w istoty nadzmysłowe |czasopismo = Etnografia polska |data = 1984 |wolumin = 28 |wydawca = Zakład Narodowy im. Ossolińskich}}</ref>. Gdziekolwiek stanął, zostawała po nim kałuża wody. Wodnik przybierał także postacie zwierząt wodnych, często pojawiał się na czele ławicy ryb jako największa z nich. Mógł też zamienić się np. w konia, wyłaniającego się z wody<ref name=":0" />.

 

 

W opowieściach ludowych pojawia się też wątek walczących (np. na szable) ze sobą wodników/topielców w kontekście obserwowanych przez ludzi zjawisk atmosferycznych.