Komitet Narodowy Polski (1917–1919): Różnice pomiędzy wersjami

Bezpośrednią przyczyną jego powołania było [[rewolucja lutowa 1917|rewolucja lutowa]] i obalenie [[samodzierżawie|caratu]] w [[Imperium Rosyjskie|Imperium Rosyjskim]]. Umożliwiło to powstanie politycznej reprezentacji Polaków w krajach Ententy które wcześniej uznawały sprawę polską za wewnętrzną sprawę Rosji i respektowały rosyjski sprzeciw wobec tworzenia jakichkolwiek polskich formacji zbrojnych na froncie zachodnim<ref>''Do roku 1917, pomimo wysiłków polskich środowisk niepodległościowych inicjatywa utworzenia Armii Polskiej na Zachodzie napotykała jednak trudności. We Francji liczono się z negatywnym stanowiskiem Rosji. Sytuacja zmieniła się wiosną 1917 r - po rewolucji lutowej w Rosji państwa Ententy uzyskały wolną rękę.'' ([https://dzieje.pl/aktualnosci/dekret-o-utworzeniu-armii-polskiej-we-francji ''Dekret o utworzeniu Armii Polskiej we Francji''])</ref>. Komitet Narodowy Polski powstał 15 sierpnia w Lozannie, skąd przeniósł się niebawem do Paryża<ref name=":0">[[Jerzy Holzer]], [[Jan Molenda]], ''Polska w pierwszej wojnie światowej,'' Warszawa 1967, s. 357</ref> obierając sobie za siedzibę tymczasową hotel Saint-James przy rue Saint Honoré 211. Od października 1917 r. KNP mieściła się przy avenue Kléber 11 bis. Był w krajach [[Ententa|Ententy]] na Zachodzie kontynuacją [[Komitet Narodowy Polski (1914–1917)|Komitetu Narodowego Polskiego]], działającego w latach 1914–1917 w [[Warszawa|Warszawie]] i [[Petersburg|Piotrogrodzie]]. Główną rolę odrywali w nim politycy związani z [[Narodowa Demokracja|Narodową Demokracją]] oraz [[Stronnictwo Polityki Realnej (1905–1923)|Stronnictwem Polityki Realnej]]. Jego autorytet uznawały reprezentacje polityczne na ziemiach polskich tworzone przez te siły polityczne jak: [[Międzypartyjne Koło Polityczne]] w Królestwie Polskim, [[Związek Międzypartyjny]] w Galicji i [[Komitet BezpartyjnyMiędzypartyjny]] w Poznańskim a także [[Rada Polska Zjednoczenia Międzypartyjnego]] w Rosji oraz większość środowisk polonijnych w USA i Kanadzie. Do Komitetu wchodzili początkowo [[Roman Dmowski]] (prezes), [[Ignacy Jan Paderewski]], [[Erazm Piltz]], [[Jan Emanuel Rozwadowski]] (sekretarz), [[Marian Seyda]], [[Konstanty Skirmunt|Konstanty Skirmuntt]], [[Władysław Sobański]],[[Maurycy Zamoyski]]. Jego skład poszerzono później drogą kooptacji m.in. o [[Stanisław Kozicki (polityk)|Stanisława Kozickiego]], [[Stanisław Grabski|Stanisława Grabskiego]], [[Józef Wielowieyski|Józefa Wielowieyskiego]], [[Józef Haller|Józefa Hallera]]. Działalność paryskiego komitetu finansowana była przez [[Maurycy Zamoyski|Maurycego Zamoyskiego]], [[Mikołaj Szczęsny Potocki|Mikołaja Potockiego]] oraz z kredytów udzielonych przez rządy Anglii i Francji, które to miały być zwrócone, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości<ref>{{Cytuj |autor = Andrzej Chwalba |tytuł = Wielka Wojna Polaków 1914-1918 |data = 2018}}</ref>.