Kołobrzeg: Różnice pomiędzy wersjami

 

W latach 1000–1007 miasto było stolicą [[Biskupi koszalińsko-kołobrzescy|diecezji kołobrzeskiej]], której ordynariuszem był biskup [[Reinbern]]. Diecezja ta upadła w wyniku reakcji pogańskiej. Od 1187 roku miasto należało do [[Biskupi szczecińsko-kamieńscy|biskupów kamieńskich]] i wchodziło w skład biskupiego [[Domena (historia)|dominium]] zwanego księstwem kamieńskim. W XVI wieku w wyniku reformacji kołobrzeżanie przyjęli [[luteranizm]]. W 1557 r. Kołobrzeg stał się siedzibą superintendenta [[luteranizm|luterańskiego]]. W XVII wieku powstała w mieście parafia [[Kalwinizm|kalwińska]]. Do XIX wieku w mieście nie było parafii katolickiej. Wzrost liczby katolików spowodował jednak, że w 1889 roku powołano tu parafię rzymskokatolicką pw. św. Marcina. Podlegała ona początkowo [[Archidiecezja wrocławska|diecezji wrocławskiej]], a po I wojnie światowej - [[Archidiecezja Berlina|diecezji berlińskiej]]. Po II wojnie światowej parafie protestanckie uległy likwidacji, a jedyna katolicka parafia w Kołobrzegu znalazła się w granicach [[Administratura apostolska|administratury apostolskiej]] z siedzibą w [[Gorzów Wielkopolski|Gorzowie Wielkopolskim]]. W 1972 r. rzymskokatolicka parafia kołobrzeska została włączona do diecezji koszalińskiej, nawiązującej tradycją do biskupstwa kołobrzeskiego. W latach 90. XX wieku po zniesieniu wielu ograniczeń administracyjno-prawnych<ref>Dekret Rady Państwa z 1956 roku o organizowaniu i obsadzaniu stanowisk kościelnych ({{Dziennik Ustaw|1957|1|6}}).</ref> w Kołobrzegu powołano kilka nowych parafii rzymskokatolickich, które wyodrębniły się z parafii konkatedralnej.

 

{{Zobacz też|Historia Żydów w Kołobrzegu}}