|
Kategoria'''Myślenie symboliczne''' – kategoria [[psychologia|psychologii]], [[kognitywistyka|kognitywistyki]], [[antropologia filozoficzna|antropologii filozoficznej]] opisująca ludzkie czynności umysłowe polegające na świadomym manipulowaniu [[symbol|pojęciami symbolicznymi]] takimi jak [[słowo|słowa]], znaczące gesty i [[Znak (semiotyka)|znaki]] dla osiągnięcia celu [[Komunikacja symboliczna|komunikacyjnego]] oraz poznawczego<ref>Wiktor Werner, Iwona Werner, ''Od duszy do świadomości, od jednostki do społeczeństwa. Szkice z historii intelektualnej'', Instytut Historii UAM, Poznań 2008, s. 151 -– 166 </ref>.
Kategoria myślenia symbolicznego została wprowadzona do nauk o człowieku na przełomie XIX i XX wieku kiedy niezależnie od siebie [[Edmund Husserl]] i [[George Mead|George Herbert Mead]] stwierdzili, że [[język (mowa)|język]] nie pochodzi z [[myślenie|myślenia]], lecz sam w sobie jest myśleniem gdyż nauka sposobu myślenia charakterystycznego dla człowieka jest tożsama z nauką języka rodzimego. W koncepcji myślenia symbolicznego zakłada się, że człowiek myśli w konkretnym języku a zjawisko myślenia w pozajęzykowych kategoriach abstrakcyjnych jest bardzo rzadkie.
Ludzkie myślenie potoczne powstaje zatem dzięki działaniu polegającym na dostosowywaniu do siebie wielu światów: świata działań, świata emocji, świata odczuć oraz symbolicznego świata znaków, nazw. We współczesnej [[humanistykanauki humanistyczne|humanistyce]] i szeroko pojętej [[filozofia języka|filozofii języka]] trwa dyskusja nad pierwotną przystawalnością bądź nieprzystawalnością tych światów. Gdyby światy: afektywny, egzystencjalny i symboliczny były pierwotnie przystawalne a „rozeszły” się dopiero w procesie komplikacji sytuacji społeczno-egzystencjalno-symbolicznych, w których funkcjonuje człowiek, to powinien kiedyś istnieć uniwersalny język duszy, wspólna mowa całej ludzkości. Jak do tej pory intensywne badania językoznawczo-antropologiczno-archeologiczne nie znalazły śladów takiej [[pramowa|pramowy]] co stwarza wrażenie, że każdy [[język naturalny]] wywodzi się od historycznie ukształtowanego w ramach konkretnego społeczeństwa sposobu translacji doświadczeń afektywno-egzystencjalnych na formy komunikacji symbolicznej (językowej)<ref>Wiktor Werner, ''Poznawcza rola metafory w polskim dyskursie historyczno politycznym po 1989 roku'' (w:) . S. M. Nowinowski, J. Pomorski, R. Stobiecki (red.) Pamięć i polityka historyczna. Doświadczenia Polski i jej sąsiadów, Instytut Pamięci Narodowej, Łódź 2008, s. 91 –105</ref>.
== Koncepcje myślenia symbolicznego ==
|
