Aleksandr Biezborodko: Różnice pomiędzy wersjami

Od roku 1765 w armii. Brał udział w I wojnie tureckiej. Od 1775 na dworze w [[Petersburg]]u. Od roku [[1780]] w służbie dyplomatycznej. W 1783 roku szef kancelarii wicekanclerza [[Iwan Ostermann|Ostermanna]]. Związany z Katarzyną II we wszystkich ważnych sprawach dyplomatycznych, choć oficjalnie był podwładnym wicekanclerza hrabiego Iwana Ostermana. Pisał wszystkie najważniejsze depesze do rosyjskich ministrów za granicą, zawierał i podpisywał wszystkie traktaty, pełnił wszystkie funkcje sekretarza stanu. Całkowicie identyfikował się z politycznymi celami Katarzyny II.

Polityką zagraniczną Rosji kierował, odkąd zmarł [[Nikita Panin (1718–1783)|Nikita Panin]] (1783). W 1787 towarzyszył Katarzynie II w podróży na południe oraz w rozmowach ze Stanisławem Augustem w Kaniowie i Józefem II. Prowadził z suksesem prowadził rokowania pokojowe z Turcją w Jassach -w 1791 r. Poróżniony z faworytem cesarzowej [[Płaton Zubow|Zubowem]] usunął się na krótko w cień. Uczestniczył w realizacji planu III Rozbioru Polski. W 1797 roku car [[Paweł I Romanow|Paweł I]] mianował go kanclerzem i nadał mu tytuł książęcy.