Oblężenie Wolmaru: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
oblężenie |
literatura |
||
Linia 2:
'''Oblężenie Wolmaru''' miało miejsce [[18 października]] - [[18 grudnia]] [[1601]] roku podczasm [[wojna polsko-szwedzka 1600-1611|wojny polsko-szwedzkiej 1600-1611]]
[[Hetman wielki koronny]] [[Jan Zamoyski]] przybył do [[Inflanty|Inflant]] prowadząc silną armię liczącą 15 000 żołnierzy i 50 dział (w tym tak przydatnych podczas oblężeń ciężkich [[kolubryna|kolubryn]]). Wbrew radom [[Jerzy Farensbach|Jerzego Farensbacha]] nie zamierzał błyskawicznie przerzucać armii na północ (pomijając zamki zajęte przez Szwedów) by zniszczyć główną armię szwedzką, lecz postanowił przeprowadzić systematyczną kampanię i zdobywać twierdze inflanckie i estońskie jedną po drugiej. Pierwszą zdobyczą miał być [[Wolmar]], obsadzony przez 1000 piechoty. Obroną dowodzili [[Carl Gyllenhjelm]] i [[Jakub de la Gardie]]. Miasto otoczone było murem o grubości większej od metra i głęboką fosą. Dodatkowym utrudnieniem dla wojsk oblegających był płynący pod zamkiem strumień oraz staw. Ponadto na wysokiej górze wznosił się średniowieczny zamek.
Pierwsze oddziały armii koronnej przybyły pod twierdzę [[18 października]]. Reszta armii z Janem Zamoyskim i królem [[Zygmunt III Waza|Zygmuntem III Wazą]] przybyla kilka dni później. Solidna robota zaczęła się jednak dopiero po odjeździe króła do Polski. Na początku grudnia artyleria polska rozpoczęła regularny ogień na mury twierdzy. Gdy Zamoyski ocenił, że bomardowanie dokonało odpowiednich wyłomów w murze, [[18 grudnia]] podjął decyzję o szturmie, przy czym dla przykładu osobiście poprowadził żołnierzy do ataku. Gdy żołnierze polscy wdarli się do miasta, Szwedzi wycofali się na zamek i poprosili o warunki kapitulacji. Zamoyski pozwolił szeregowym żołnierzom na swobodny wymarsz z miasta, a jedynym warunkiem było złożenie przysięgi, że nie będą więcej walczyć a Polską. Następnego dnia, [[19 grudnia]], pozostali przy życiu (519 ludzi) żołnierze szwedzcy opuścili Wolmar. Gyllenjelm, de la Gardie i inni oficerowie dostali się do polskiej niewoli.
==Literatura==
*Leszek Podhorodecki, "Rapier i koncerz", Warszawa 1985, ISBN 83-05-11452-X
| |||