Rewolta ikonoklastów: Różnice pomiędzy wersjami

10 sierpnia 1566 roku w [[Steenvorde]], po wspomnianym kazaniu, splądrowana została przez kalwinistów kaplica św. Wawrzyńca. Jeszcze tego samego dnia w innych kościołach w mieście uzbrojony w siekiery, młoty i łomy tłum niszczył wszelkie przedmioty kultu i naczynia liturgiczne. W kolejnych dniach fala niszczycielska ogarnęła kolejne miasta Niderlandów. Niewiele kościołów czy klasztorów nie padło ofiarą obrazoburców. [[ikonoklasta|Ikonoklaści]] splądrowali kosciołykościoły m.in. w [[Antwerpia|Antwerpii]], [[Gandawa|Gandawie]], [[Tournai]], [[Valenciennes]], [[Oudernaarde]], [[Mechelen]], [[Turnhout]]. Od 23 sierpnia rozruchy objęły także północną część Niderlandów - [[Amsterdam]], [[Utrecht]], [[Leiden]], [[Delft]]. Jednak w tej części zniszczenia były nieco mniejsze. Jednym z miast, które ucierpiało najbardziej była Gandawa, gdzie wciągu 24 godzin ikonoklaści dokonali poważnych zniszczeń w siedmiu kościołach parafialnych, jednym kościele kolegialnym, 25 klasztorach, dziesięciu klasztornych domach dla gości i siedmiu kaplicach<ref>{{lang|nl}} http://www.geschiedenis.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=237&Itemid=149&limit=1&limitstart=1 , s.2</ref>. Rewolta ikonoklastów trwała aż do początków października.

Powszechnie uważa się, że rewolta była dziełem gminu. jednakJednak najnowsze badania dowodzą, że obrazoburcy działali prawie zawsze pod przywódctwemprzywództwem kaznodziejów czy szlachty. Hasłem działań nie było samo niszczenie, a raczej oczyszczenie, co wyrażało sympatię, jaką ikonoklaści darzyli [[kalwinizm]], który potępiał [[kult]] świętych.

Początkowo kalwiniści cieszyli się dość powszechnym poparciem, jednak coraz większe sukcesy ikonoklastów zaczęły wzbudzać niepokój u katolickiej większości społeczeństwa. Dzięki temu doszło do podpisania przez Małgorzatę Parmeńską porozumienia, które uśpiło nieco czujność przeciwników Filipa II. Po stłumieniu powstania, władca planował pozbawić Niderlandy dawnych przywilejów i zaprowadziczaprowadzić władzę absolutną. Filip II mianował nowym namiestnikiem Niderlandów księcia [[Fernando Alvarez de Toledo|Albę Fernando Álvareza de Toledo]], zwanego ''Żelaznym Księciem''. Rozpoczęto karanie uczestników rewolty. Szybko nastąpił rozłam wśród niderlandzkich przywódców - wielu w nich, wliczając hrabiów [[Lamoral Egmont|Egmonta]] i [[Hrabia Hoorne|Hoorne'a]], złożyła przysięgę na wierność królowi, natomiast [[Wilhelm Orański]] udał się do [[Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego|Cesarstwa Niemieckiego]] w poszukiwaniu poparcia dla swoich planów niepodleglościowychniepodległościowych. Zorganizował on powstanie, które było początkiem [[wojna osiemdziesięcioletnia|wojny osiemdziesięcioletniej]].