Rewolta ikonoklastów: Różnice pomiędzy wersjami

Początkowo kalwiniści cieszyli się dość powszechnym poparciem, jednak coraz większe sukcesy ikonoklastów zaczęły wzbudzać niepokój u katolickiej większości społeczeństwa. Dzięki temu doszło do podpisania przez Małgorzatę Parmeńską porozumienia, które uśpiło nieco czujność przeciwników Filipa II. Po stłumieniu powstania, władca planował pozbawić Niderlandy dawnych przywilejów i zaprowadzić władzę absolutną. Filip II mianował nowym namiestnikiem Niderlandów księcia [[Fernando Alvarez de Toledo|Albę Fernando Álvareza de Toledo]], zwanego ''Żelaznym Księciem''. Rozpoczęto karanie uczestników rewolty. Szybko nastąpił rozłam wśród niderlandzkich przywódców - wielu w nich, wliczając hrabiów [[Lamoral Egmont|Egmonta]] i [[HrabiaFilip Hoornevan Montmorency|Hoorne'a]], złożyła przysięgę na wierność królowi, natomiast [[Wilhelm Orański]] udał się do [[Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego|Cesarstwa Niemieckiego]] w poszukiwaniu poparcia dla swoich planów niepodległościowych. Zorganizował on powstanie, które było początkiem [[wojna osiemdziesięcioletnia|wojny osiemdziesięcioletniej]].