Eryk III Jagnię: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawa linków |
lit. |
||
Linia 5:
Podczas walk domowych, jakie toczyły się między królami [[Niels|Nielsem Starym]] a [[Eryk II Pamiętny|Erykiem II Pamiętnym]], Eryk III poparł tego drugiego, dowodząc wojskami zaciężnymi. Po śmierci Eryka II ([[1137]]) został obwołany królem Danii. Po objęciu władzy Eryk III musiał się zmierzyć z rebelią, która wybuchła w [[Skania|Skanii]]. Na jej czele stanął [[Olaf II(antykról Danii)|Olaf Haraldsson]], który był synem [[Harald Włócznia|Haralda Włóczni]], zamordowanego przez króla Eryka II. Walki z Olafem, który obwołał się królem Danii (jako Olaf II) trwały od [[1139]], podczas nich Olaf zabił biskupa [[Roskilde]], wskutek czego przywódca rebelii został [[ekskomunika|ekskomunikowany]] przez papieża i utracił w kraju poparcie. W [[1141]] r. doszło na terenach środkowej Skanii do bitwy, podczas której resztki wojsk Olafa zostały pokonane, a on sam zginął.
Eryk III od początku swego panowania dążył do uspokojenia sytuacji wewnętrznej w kraju, w tym celu poparł starania biskupa Eskila (swego dalekiego krewnego) o przywrócenie duńskiego [[arcybiskupstwo|arcybiskupstwa]] w [[Lund]]zie (zlikwidowanego w [[1133]]). [[Papiestwo]] zgodziło się na reaktywowanie duńskiej [[metropolia (religia)|metropolii]] i już w [[1139]] do Lundu przybyli na [[synod]] prowincjonalny biskupi z całej Skandynawii. Król Eryk III w dalszym ciągu popierał kościelne reformy kontynuowane w kraju przez abpa Lundu, patronując powstaniu pierwszych [[cystersi|cysterskich]] klasztorów w Danii ([[1144]]). Głęboka religijność króla skłoniła go w końcu do abdykacji i wstąpienia do klasztoru w [[
Po abdykacji Eryka III w Danii rozpoczęła wojna domowa pomiędzy [[Swen III Grade|Swenem III]] (synem Eryka II) a [[Kanut V|Kanutem V]] (wnukiem Nielsa Starego).
| |||