Ha!art: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
lit. |
|||
Linia 3:
Pismo przechodziło stopniową ewolucję od magazynu interdyscyplinarnego (literatura, komiks, teatr, muzyka, film, media) do pisma młodoliterackiego z zacięciem antropologiczno-socjologicznym. Obecnie ma cztery stałe działy: film, literatura, sztuka i teoria kultury. Specjalnością "Ha!artu" są duże przekrojowe eseje (np. Recycling Michała Witkowskiego, Europa Igora Stokfiszewskiego) oraz działy tematyczne (np. m. in. sztuka nowych mediów, street art, literatura zaangażowana, camp, literatura polityczna, literatura gejowska i lesbijska, [[avant-pop]], [[liberatura]], [[cyberpunk]], [[liternet]], minimalizm, neolingwizm, warszawska scena internetowa, kino azjatyckie, czasopisma kulturalne, proza i poezja "roczników siedemdziesiątych"). W kwartalniku drukują autorzy, którzy wykazują się wiedzą interdyscyplinarną. Pismo uznawane jest za jedno z najważniejszych mediów programowo prezentujących twórczość młodych ludzi w Polsce, stanowi także o obrazie młodego Krakowa (jeden z numerów nosił tytuł "Kraków potrzebuje świeżej krwi!"). We wszystkich omówieniach podkreśla się bądź polemizuje ze stwierdzeniem,że "Ha!art" to pismo formacyjne dla ludzi urodzonych w latach 70.
“Ha!art” jest pismem lewicującym, ustosunkowanym wrogo wobec współczesnej dominacji wolnego rynku i ekonomii nad resztą życia społecznego. Znajdowało to wyraz nie tylko w tekstach ukazujących się łamach magazynu (szczególnie w zaangażowanych, programowych tekstach redaktora Jana Sowy np. ''Sezon w teatrze lalek'' czy ''System konsumpcji czyli o co gramy'' czy w preferowanej literaturze np. twórczości Sławomira Shutego), ale również w strategii jego rozwoju. Wbrew podstawowym zasadom marketingu, “Ha!art” w każdym numerze zmienia swoją identyfikację wizualną (logotyp, układ działów i oprawę graficzną), dążąc tym samym do zbudowania nieświadomości marki. Do współpracy przy tworzeniu pisma zaprasza młodych twórców niekoniecznie związanych na co dzień z redakcją, którzy projektują wizualną stronę numeru. Byli to między innymi [[Anna Ostoja]], [[Karolina Kowalska]], [[Agata Nowicka|Endo]], [[Jan Simon]], [[Sławomir Shuty]], [[Zenkasi]], [[Małgorzata Dawidek-Gryglicka]], Grupa [[Pif-Paf]], [[Anna Okrasko]], [[Anna
Redaktorzy magazynu prowadzą też działalność wydawniczą. W 2002 roku ukazała się antologia “[[Tekstylia. O rocznikach siedemdziesiątych]]” pod redakcją Igora Stokfiszewskiego, Michała Witkowskiego i Piotra Mareckiego, a w 2003 roku “liternet.pl” - zbiór tekstów poświęconych związkom literatury z nowymi mediami (w tym głównie z internetem). Od 1999 roku “Ha!art” wydaje serię tomów poezji i prozy, która liczy już ponad pięćdziesiąt pozycji (m.in. proza gejowska [[Michał Witkowski|Michała Witkowskiego]], antykonsumpcyjne książki [[Sławomir Shuty|Sławomira Shutego]], proza [[Marian Pankowski|Mariana Pankowskiego]] i [[Marta Dzido|Marty Dzido]], wiersze [[Adam Pluszka|Adama Pluszki]], [[Piotr Macierzyński|Piotra Macierzyńskiego]], [[Piotr Czerski|Piotra Czerskiego]], [[Paweł Lekszycki|Pawła Lekszyckiego]], [[Robert Król|Roberta Króla]], [[Piotr Czerniawski|Piotra Czerniawskiego]]). "Ha!art" jest także wydawcą powieści hipertekstowej [[Radosław Nowakowski|Radosława Nowakowskiego]], pt. "Koniec świata według Emeryka" (2005) i audiobooka "Lubiewo" Michała Witkowskiego.
| |||