Aleksander Czawczawadze: Różnice pomiędzy wersjami

Aleksander Czawaczawadze pochodził z arystokratycznej rodziny wyniesionej do książęcej rangi przez gruzińskiego króla Konstantego II w [[1726]]. Urodził się w 1786 w [[Sankt Petersburg]]u, gdzie jego ojciec, książę [[Garsewan Czawczawadze]] przebywał jako ambasador króla Herakliusza II. Matką chrzestną księcia Aleksandra była caryca [[Katarzyna II]] pokazująca w ten sposób życzliwość gruzińskiemu dyplomacie.

Wczesna edukacja Aleksandra miała miejsce w Rosji, ojczystą Gruzję zobaczył dopiero w wieku 13 lat, kiedy jego rodzina wróciła do [[Tbilisi|Tyflisu]] po zaanektowaniu przez Rosję wschodniej Gruzji ([[1801]]). W wieku 18 lat Aleksander ChawchawadzeChawczawadze przyłączył się do rebelii księcia [[Parnaoz Bagrationi|Parnaoza]] skierowanej przeciwko rosyjskim rządom ([[1804]]). Po stłumieniu powstania został na krótko aresztowany, w więzieniu stworzył swoje pierwsze prace literackie, m.in pierwszy radykalny poemat społeczny po gruzińsku ''Żałość dla tego świata i jego dzierżawców'' (ვაჰ, სოფელსა ამას და მისთა მდგმურთა). Wiersz szybko zyskał popularność i przyniósł niezwykłą sławę młodemu autorowi, którego rękopisy szeroko krążyły. Jego liryki miłosne i protestacyjne utrzymane w duchu twórczości XVIII-wiecznego poety gruzińskiego [[Besiki]] czy też [[Oświecenie|oświeceniowego]] myśliciela [[Jan Jakub Rousseau|Jana Jakuba Rousseau]] śpiewano w Tbilisi i w całej Gruzji.

Po rocznym wychodźstwie w [[Tambow]]ie, Czawczawadze pogodził się z nowo nastałym reżimem i wstąpił do huzarskiego regimentu. Jak na ironię walczył w rosyjskich szeregach pod dowództwem markiza [[Filip Paulucci|Paulucciego]] kiedy w [[1812]] wybuchła następna antyrosyjska rebelia w [[KakhetiKachetia|Kachetii]]. W tym samym roku ożenił się z gruzińską księżniczką Salome Orbeliani z wybitnej rodziny arystokratycznej spokrewnionej z królewską dynastią Bagrationich. Podczas wojny [[Napoleon Bonaparte|Napoleona]] z [[Wojny napoleońskie|szóstą koalicją]] ([[1813]]-[[1814|14]]) służył jako adiutant rosyjskiego dowódcy [[Barclay de Tolly|Barclaya de Tolly]] i został ranny w nogę podczas walk o [[Paryż]] [[31 marca]] [[1814]]. Jako oficer rosyjskiej ekspedycji został w Paryżu dwa lata. Odrestaurowana dynastia [[Burbonowie|Burbonów]] wynagrodziła jego służbę [[Legia Honorowa|Legią Honorową]].

W [[1817]] książę Czawczawadze został pułkownikiem rosyjskiej armii. W roku [[1826]] awansowany na [[generał major|generała majora]]. Jego kariera wojskowa rozwinęła się podczas wojny prowadzonej przez Rosję przeciwko [[Persja|Persji]] i [[Imperium osmańskie|imperium osmańskiemu]] pod koniec [[Lata 20. XIX wieku|lat 20. XIX wieku]]. Odegrał ważną rolę w wyzwoleniu [[Armenia|ormiańskiego]] miasta [[Erewań]] spod władzy [[Persja|Persów]] w roku [[1827]]. W roku [[1829]] otrzymał rozkaz przenoszący go w charakterze administratora wojskowej rady mieszczącej się w prowincji KakhetiKachetia, jego stronach rodzinnych.

Mimo lojalności w stosunku do cara Rosji, Czawczawadze czuł nostalgię za utraconą przez Gruzję niepodległością, monarchią i autokefalicznym [[Gruziński kościółKościół prawosławnyPrawosławny|kościołem]]. Popchnęło go to jeszcze raz do buntu, w wyniku którego w roku [[1832]] dołączył do organizacji konspiracyjnej mającej zorganizować wielkie powstanie przeciwko rosyjskiej hegemonii. Nieudany przewrót przyniósł straty w świecie gruzińskiej literatury: większość wierszy napisanych przez Czawczawadzego w latach 1820-1832, inspirowanych patosem romantyzmu i egalitaryzmem, spalił sam autor, bojąc się, że twórczość ta może stać się dowodem przeciwko niemu. Został skazany na pięcioletnie wygnanie do [[Tambow]]a, lecz car potrzebujący jego talentów w toczonej właśnie wojnie kaukaskiej ułaskawił go. Czawczawadze chętnie dołączył do wyprawy przeciwko zbuntowanym północnokaukaskim góralom. Podobnie jak wielu z pozostałych gruzińskich szlachciców, była to dla niego szansa odegrania się za organizowane przez ludność północnego Kaukazu plądrowanie terenów Gruzji.