[[Image:Carter Brezhnev sign SALT II.jpg|right|thumb|Podpisanie porozumienia przez głowy państw ZSRR i USA]]
'''SALT II''' (''Strategic Armaments Limitation Talks'') - druga runda rokowań ws.w sprawie ograniczenia zbrojeń strategicznych między [[Stany Zjednoczone|USA]] a [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], zakończona podpisaniem traktatu ustalającego limity ilościowe i jakościowe systemów broni strategicznej.
==Negocjacje==
W dniach od 27 czerwca do 3 lipca [[1974]] r. doszło do spotkania sie w Moskwie pomiędzy [[Breżniew]]em a z [[Nixon]]em, którego pozycja w związku z aferą [[Watergate]] była już bardzo osłabiona. Było to ostatnie spotkanie obu przywódców. Wyniki tego szczytu okazały sie nader skromne. Objęły układ pozwalający na utrzymanie tylko jednego systemu obrony przeciw [[pocisk balistyczny|pociskom balistycznym]], a nie dwóch jak postanowiono w [[1972]] r.([[SALT I]]).
Niespodziewanie poważne wyniki osiągnęli [[Gerald Ford]] i [[Leonid Breżniew]] podczas spotkania zapoznawczego spotkania we [[Władywostok]]u, na którym ustalono wstępnie, że w wyniku porozumienia SALT II obydwie strony zredukują arsenał środków przenoszenia [[broń jądrowa|broni jądrowej]] do 2300 sztuk, przy czym tylko 1320 z nich wyposażonych będzie w wielogłowicowe ładunki nuklearne. Układ SALT II w znacznej mierze opierający siesię na uzgodnionych w Władywostoku zasadach, podpisany został [[18 czerwca]] [[1979]] r. podczas szczytu w Wiedniu, na którym siesię spotkali [[Carter]] i [[Breżniew]]. Już w chwili podpisywania budził on liczne wątpliwości i nie został ratyfikowany przez [[Senat USA]], niemniej obydwa kraje przestrzegały zgodnie jego postanowień.
Głównym powodem rozpoczęcia rozmów, były rozmieszczone w Europie radzieckie rakiety średniego zasięgu [[SS-20 Saber]]. Chcąc utrzymać równowagę w na starym kontynencie, prezydent USA [[Carter|J.Carter]], prezydent [[Francja|Francji]] [[Valéry Giscard d'Estaing|V.Giscard d'Estaing]], kanclerz [[RFN]] [[Helmut Schmidt|H.Schmidt]] oraz premier brytyjski [[James Callaghan|J.Callaghan]] podczas obrad w [[Gwadelupa|Gwadelupie]] podjęli [[6 stycznia]] [[1979]] r. jedną z najważniejszych decyzji strategicznych Zachodu po [[II wojna światowa|II Wojnie Światowej]]. Zdecydowali o rozmieszczeniu w Europie 464 supernowoczesnych manewrujących pocisków typu Cruise ([[Tomahawk]]) i 108 nie mniej nowoczesnych rakiet [[Pershing]]. Decyzja ta połączona była z ofertą niezwłocznych rozmów rozbrojeniowych na temat broni średniego zasięgu. Gospodarka radziecka nie była w tak krótkim czasie wyprodukować porównywalnej broni. W rezultacie [[ZSRR]] musiał albo powrócić do polityka odprężenia i wycofać rakiety SS-20, albo pogodzić siesię z tymczasową przewagą militarna [[NATO]] i jednocześnie uruchomić ogromne środki finansowe, konieczne do technologicznego współzawodnictwa z Zachodem.
