Spiska Przełączka

przełęcz w Tatrach

Spiska Przełączka, Niżnia Spiska Przełączka[1] (słow. Mačacia štrbina, niem. Katzenscharte, węg. Macskacsorba) – przełęcz w południowo-zachodniej grani Spiskiej Grzędy w słowackiej części Tatr Wysokich. Stanowi najgłębszy punkt grani pomiędzy dwoma Spiskimi Turniczkami. Od położonej na północnym wschodzie Zadniej Spiskiej Turniczki oddzielają ją Spiskie Czuby i Pośrednia Spiska Przełączka, natomiast na południowym zachodzie przełęcz graniczy z położoną tuż obok Skrajną Spiską Turniczką[2].

Spiska Przełączka
Ilustracja
Niżnia Spiska Przełączka wśród podpisanych obiektów
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Spiskie Czuby, Skrajna Spiska Turniczka

Data zdobycia

15 sierpnia 1904 r.

Pierwsze wejście

E. Halász, K. Jordán, S. Nikolics, J. Breuer

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Spiska Przełączka”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Spiska Przełączka”
Ziemia49°11′50,8″N 20°12′01,6″E/49,197444 20,200444

Przełęcz jest wyłączona z ruchu turystycznego. Jej północno-zachodnie stoki opadają do górnej części Baraniego Ogrodu w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich, natomiast południowo-wschodnie – do Pośredniego Spiskiego Kotła. Najdogodniejsze drogi dla taterników prowadzą na siodło z Doliny Pięciu Stawów Spiskich przez Spiską Galerię lub Spiskie Spady i dalej przez Pośredni Spiski Kocioł. Droga przez Spiską Galerię jest w zimie mniej zagrożona lawinami[2].

Pierwsze wejścia:

Dawniej Spiską Przełączkę określano po słowacku jako Mačia štrbina[2].

Przypisy edytuj

  1. Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 406. ISBN 83-01-13184-5.
  2. a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 78, 90–91.