Szprot

Szprot
	Sprattus sprattus
	(Linnaeus, 1758)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	promieniopłetwe
Rząd	śledziokształtne
Rodzina	śledziowate
Rodzaj	Sprattus
Gatunek	szprot
Synonimy
	Alosa papalina Canestrini, 1872; Clupanodon phalerica Risso, 1827; Clupea latulus Cuvier, 1829; Clupea papalina Bonaparte, 1846; Clupea schoneveldii Krøyer, 1846; Clupea sprattus Linnaeus, 1758; Clupea sprattus balticus Schneider, 1908; Clupea sulinae Antipa, 1904; Meletta vulgaris Valenciennes, 1847; Spratella pumila Valenciennes, 1847; Spratella serdinka Nikolskii, 1923; Spratella sprattus baltica (Schneider, 1908); Sprattus haleciformis Girgensohn, 1846; Sprattus sprattus balticus (Schneider, 1908); Sprattus sprattus phalerica (Risso, 1827); Sprattus sprattus phalericus (Risso, 1827); Sprattus sprattus sprattus (Linnaeus, 1758); Spratus spratus (Linnaeus, 1758);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Szprot^[3], sardynka norweska^[4] (Sprattus sprattus) – gatunek małej ryby morskiej z rodziny śledziowatych (Clupeidae).

Zasięg występowania edytuj

Występuje we wschodniej części Oceanu Atlantyckiego i morzach Europy: Morzu Północnym, Bałtyckim i w północnych rejonach Morza Śródziemnego i Czarnego.

Charakterystyka edytuj

Osiąga długość, w zależności od środowiska i podgatunku, od 10 do 20 cm. Wyglądem bardzo przypomina młodego śledzia. Cechą odróżniającą jest szorstka krawędź brzucha. Ciało szprota jest pokryte srebrnymi łuskami, niebieskawymi na grzbiecie. Jako typowa drobna ryba pelagiczna, odżywia się zooplanktonem^[5].

Rozmnażanie edytuj

Tarło odbywa wiosną i na początku lata. Samica składa do 40 000 ziaren ikry. Młode wykluwają się po 3–4 dniach. Larwy unoszą się w wodach pelagialnych.

Znaczenie gospodarcze edytuj

Szprot jest szeroko wykorzystywany w przetwórstwie rybnym. Zawartość tłuszczu w mięsie to około 12%, jest źródłem wielu witamin.

Połowy szprota (obok połowów śledzia i dorsza) należą do największych na Morzu Bałtyckim. Przed przełowieniem sięgały 150 000 – 250 000 ton rocznie.

Zobacz też edytuj

Ryby Polski

Przypisy edytuj

↑ Sprattus sprattus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ Sprattus sprattus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ G. Nikolski: Ichtiologia szczegółowa. Tłum. Franciszek Staff. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1970.
↑ Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik Mały słownik zoologiczny, Ryby, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973.
↑ TomaszT. Linkowski TomaszT., Klimat, plankton i zasoby rybackie [online], „Wiedza i Życie”, nr 9/1998; archiwum.wiz.pl [dostęp 2020-03-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-28] .

Bibliografia edytuj

Sprattus sprattus. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 24 marca 2009]
Ludwik Żmudziński: Świat zwierzęcy Bałtyku. Atlas makrofauny. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1990. ISBN 83-02-02374-4.
Włodzimierz Załachowski: Ryby. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997. ISBN 83-01-12286-2.

[itis-1] Sprattus sprattus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Sprattus sprattus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[Nikolski-3] G. Nikolski: Ichtiologia szczegółowa. Tłum. Franciszek Staff. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1970.

[KRR-4] Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik Mały słownik zoologiczny, Ryby, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973.

[5] TomaszT. Linkowski TomaszT., Klimat, plankton i zasoby rybackie [online], „Wiedza i Życie”, nr 9/1998; archiwum.wiz.pl [dostęp 2020-03-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-28] .

[3]

[4]

[1]

[2]

[5]