Srebrny Ogródek
Srebrny Ogródek (słow. Strieborná záhrada, niem. Silberner Garten, węg. Ezüst-kert)[1] – niewielki kocioł w Zielonej Dolinie Kieżmarskiej w słowackich Tatrach Wysokich. Znajduje się w głęboko wciętej zatoce u podnóży masywu Małego Kieżmarskiego Szczytu. Jego obramowanie tworzą ściany Złotego Kopiniaczka, Złotego Kopiniaka i Złotego Strażnika. W ściany te wcina się Srebrny Komin i Komin Stanisławskiego. Zsypujące się z nich skały utworzyły w kotle spory piarg łączący się z piargiem Ucha[2].
.jpg)
Północna ściana Małego Kieżmarskiego Szczytu jest popularnym celem wspinaczkowym taterników, którzy licznym jej formacjom nadali nazwy. „Złote” i „srebrne" nazewnictwo w tym rejonie związane jest z poszukiwaniem złota. Znana z poszukiwań kruszcu w XVIII wieku była m.in. pochodząca z Kieżmarku rodzina szewców Fabri (Fabry). Złota nie znaleźli, ale odkryli rudę miedzi, którą następnie wydobywali[3]. Dodatkową korzyścią było doskonałe poznanie ścian Małego Kieżmarskiego Szczytu, dzięki czemu byli zatrudniani w tym rejonie jako przewodnicy[4].
W gwarze podhalańskiej używane przez pasterzy i myśliwych słowo ogród oznaczało położony wysoko w skałach niewielki kociołek o piarzystym dnie i podciętej ścianie, taras lub piętro doliny. W Tatrach jest wiele nazw ze słowem ogród, ogródek, nie wszystkie jednak są ludowego pochodzenia; część z nich utworzona została przez kartografów, turystów lub taterników[5].
Drogi wspinaczkowe edytuj
Ze Srebrnego Ogródka wychodzi 9 dróg wspinaczkowych[6]:
- Do Złotego Kotła; V w skali tatrzańskiej, czas przejścia 4 h, pierwsze przejście K. Bocek, R. Prikazky, K. Zlahodova. Uwaga: kruszyzna
- Kominem Stanisławskiego do Niemieckiej Drabiny; V+, 6 h, B. Chwaściński, W. Ostrowski, W. Stanisławski, 1932
- Direttissima do Niemieckiej Drabiny; VI, A3, 18 h, J. Durana, K. Hauschke, P. Pochyly, J. Unger-Zrust, 1963
- Droga Dorawskiego do Złotego Kotła; IV, 2 h, J. K. Dorawski, A. Szczepanski, J. Szczepanski, 1929
- Droga Dolezala-Puskasa (do Niemieckiej Drabiny); V, 5 h. Pierwsze przejście: J. Dolezal, A. Puskas, 1954
- Droga Velica do Złotego Kotła; V+, 10 h, I. Sukenikova, J. Adamek, E. Velic, 1985
- Diretissima Złotej Baszty; V+, A3, 25 h, P. Bednarik, J. Krch, J. Rakoncaj, 1975
- Wariant kominem (do Niemieckiej Drabiny); VI
- Kamasutra (do Niemieckiej Drabiny); VI, A4, 20 h, P. Jackovic, J. Skokan, 2002
Przypisy edytuj
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2019-02-02] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka, Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, ISBN 83-217-2203-2
- ↑ Józef Nyka, Tatry Słowackie. Przewodnik, wyd. 2, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 1998, ISBN 83-901580-8-6
- ↑ Grzegorz Barczyk i inni, Bedeker tatrzański, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-71-04-009-1
- ↑ Przewodnik taternicki. Złota Turnia, północna ściana [online].