Stanisław Boryssowicz
Stanisław Prostwiłł Boryssowicz (Borysowicz) h. Dryja (ur. 19 maja 1883 w Warszawie, zm. 1940 w Równem) – inżynier, samorządowiec.
| Pełne imię i nazwisko |
Stanisław Prostwiłł Boryssowicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 maja 1883 |
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Prezydent Włocławka | |
| Okres |
od 3 kwietnia 1919 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Syn Teodora i Heleny z Romanowskich. Ukończył gimnazjum klasyczne w Petersburgu, Wydział Mechaniczny Politechniki w Zurychu, gdzie otrzymał tytuł inżyniera, i Szkołę Nauk Politycznych w Paryżu. Należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Działał w Związku Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej, zwanej Filarecją. W październiku 1914 wstąpił do tworzących się w Łodzi jednostek Legionów Polskich. Później mieszkał w Chodczu, gdzie od 1916 zarządzał niewielkim majątkiem i czynnie uczestniczył w życiu kulturalnym i społecznym, m.in. od 1 lipca 1917 pełnił urząd burmistrza miasta. Ukończył kurs dla urzędników wyższej administracji przy Uniwersytecie Warszawskim. Z dniem 24 kwietnia 1918 objął urząd drugiego burmistrza miasta Włocławka, pod koniec 1918 został pierwszym burmistrzem miasta. 9 marca 1919 nowo wybrana Rada Miasta Włocławka powierzyła mu stanowisko prezydenta miasta, z którego ustąpił 27 listopada 1919. Podczas wojny polsko-bolszewickiej jako ochotnik (od 12 sierpnia do 4 września 1920) walczył jako artylerzysta amunicyjny na froncie pod Włocławkiem. W latach następnych zajął się własną działalnością gospodarczą oraz był prezesem Kujawskiego Towarzystwa Przemysłowo-Handlowego. Po przewrocie majowym, od 18 marca 1927 do 4 września 1931 był starostą powiatu kieleckiego, następnie (do 1934) starostą powiatu sieradzkiego. W 1937 był dyrektorem Funduszu Pracy w Łucku.
Po wybuchu II wojny światowej został aresztwany przez NKWD i zamordowany w Równem w 1940[1].
Rodzina edytuj
Żonaty z Zofią z Paszkiewiczów (ur. 1887), z którą miał dwóch synów: Witolda (1912–1993), prawnika, przedstawiciela rządu polskiego w Kownie, oficera II Korpusu Polskiego i Jana (1916–1942), podchorążego rezerwy, uczestnika kampanii wrześniowej, zamordowanego przez nacjonalistów ukraińskich w Janowej Dolinie na Wołyniu[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)[3]
- Medal Niepodległości (22 grudnia 1931)[4]
Upamiętnienie edytuj
Na cmentarzu parafialnym w Chodczu znajduje się symboliczny grób Stanisława Boryssowicza[1].
W kościele pw. Św. Karola Boromeusza w Warszawie, na ścianie „Zamordowanym na Wschodzie” zamieszczone zostało epitafium ofiarowane Stanisławowi Boryssowiczowi i jego synowi, Janowi.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Nieobecni.com.pl - polskie cmentarze i groby [online], nieobecni.com.pl [dostęp 2020-06-22].
- ↑ Stanisław Boryssowicz [online], historiawloclawka.pl [dostęp 2020-06-22].
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 352 „za zasługi na polu pracy społecznej, samorządowej oraz państwowej”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia edytuj
- Przemysław Ziółkowski: Włocławek: kalendarium dziejów miasta. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2003, s. 131. ISBN 83-88115-68-5.
- Marianna Gruszczyńska: Organizacja władz miejskich Włocławka w latach 1914–1939. W: Włocławek: dzieje miasta. pod red. Jacka Staszewskiego. T. 2: Lata 1918–1998. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2001, s. 86–140. ISBN 83-88115-08-1.