Stanisław Brenk
Stanisław Brenk (ur. 29 grudnia 1901 w Kowalewie, zm. 22 września 1967 w Kitchener[1]) – polski wojskowy, major lotnictwa, pilot balonowy.
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 grudnia 1901 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 września 1967 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja |
|
| Jednostki |
V batalion balonowy, |
| Główne wojny i bitwy |
powstanie wielkopolskie, II wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
Uczestniczył jako ochotnik w powstaniu wielkopolskim, służył jako kancelista w Dowództwie Głównym, następnie Dowództwie Frontu Wielkopolskiego[1]. W 1920 ukończył kurs w Oficerskiej Szkole Aeronautycznej, następnie został skierowany do V Batalionu Aeronautycznego w Brześciu, a od 21 listopada 1920 służył w I Batalionie Aeronautycznym. 28 stycznia 1921 został mianowany podchorążym, 14 czerwca 1921 podporucznikiem. 9 marca 1924 otrzymał tytuł pilota balonowego[1]. Po reorganizacji wojsk balonowych służył od 1924 w baonie balonowym w Toruniu, od 1929 w 1 Batalionie Balonowym tamże[1].
Uprawiał sport balonowy, w 1926 zwyciężył (razem z Jerzym Kowalskim) w II Krajowych Zawodach Balonów Wolnych o Puchar im. płk. Aleksandra Wańkowicza, był jednym z organizatorów Klubu Balonowego w Toruniu, przekształconego następnie w Sekcję Balonową Aeroklubu Pomorskiego. W 1936 reprezentował Polskę w XXIV zawodach o Puchar Gordona Bennetta (w załodze z Antonim Januszem). Zajął wówczas 2. miejsce, a jego balon przymusowo lądował w okolicach Morza Białego[1]. Swoją relację z tych zawodów opublikował w 1937 pt. Balonem „LOPP” nad Morze Białe[2]. 19 marca 1937 został awansowany do stopnia kapitana[1].
W wojnie obronnej 1939 walczył jako dowódca 2 kompanii balonów obserwacyjnych 1 Batalionu Balonowego, 18 września 1939 przedostał się na Węgry, gdzie został internowany, skąd udał się do Francji i następnie Wielkiej Brytanii. Tam służył jako adiutant w Stacji Zbornej, następnie na stanowisku administracyjnym w 306 Dywizjonie Myśliwskim. W tym czasie został awansowany do stopnia majora[1]. Po zakończeniu II wojny światowej służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. W 1947 wyemigrował do Kanady[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 września 1936)[3][4]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Polska obrona przeciwlotnicza 1939, seria Wojskowe Teki Archiwalne, Tom 3/4, wyd. Tetragon, Warszawa 2013, s. 283–284 (biogram autorstwa Kamila Stepana).
- ↑ Stanisław Brenk: Balonem „LOPP” nad Morze Białe. Warszawa: Nakładem Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1937, s. 142.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 220, poz. 388 „za zasługi na polu sportu balonowego”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 7, 11 listopada 1936.