Stanisław Car

	Stanisław Car
	Stanisław Car
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1882 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	18 czerwca 1938 ; Warszawa
	Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Okres	od 4 października 1935; do 18 czerwca 1938
Poprzednik	Kazimierz Świtalski
Następca	Walery Sławek
	Minister sprawiedliwości, naczelny prokurator
Okres	od 29 marca 1930; do 4 grudnia 1930
Przynależność polityczna	Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem
Poprzednik	Feliks Dutkiewicz
Następca	Czesław Michałowski
	Minister sprawiedliwości, naczelny prokurator
Okres	od 22 grudnia 1928; do 29 grudnia 1929
Przynależność polityczna	Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem
Poprzednik	Aleksander Meysztowicz
Następca	Feliks Dutkiewicz
	Szef Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP
Okres	od 16 czerwca 1926; do listopada 1926
Poprzednik	Konstanty Lenc
Następca	Bohdan Dzięciołowski
	Szef Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP
Okres	od 11 grudnia 1922; do 1923
Następca	Konstanty Lenc
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Stanisław Henryk Car (ur. 26 kwietnia 1882 w Warszawie^[1], zm. 18 czerwca 1938 tamże) – polski prawnik, polityk, wiceminister, a następnie minister sprawiedliwości. W latach 1930–1935 wicemarszałek Sejmu III kadencji, następnie marszałek Sejmu IV kadencji (1935–1938), wolnomularz^[2]. Szef Kancelarii Cywilnej Naczelnika Państwa i Prezydenta RP w latach 1918-1923 oraz w roku 1926.

Spis treści

ŻyciorysEdytuj

Pochodził z rodziny inteligenckiej. Studiował prawo na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim do 1905, a następnie na Uniwersytecie w Odessie (absolwent rocznika 1907). Odbył aplikację sądową (1908–1911), uzyskał wpis na listę adwokatów przysięgłych i otworzył kancelarię adwokacką. Był sędzią pokoju XI okręgu w Warszawie w 1915. Był pracownikiem Komisji Prawa Cywilnego Tymczasowej Rady Stanu^[3].

Po ustąpieniu w 1922 r. Józefa Piłsudskiego wrócił do zawodu adwokata. Pełnił stanowisko szefa kancelarii cywilnej Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Gabriela Narutowicza, następnie Stanisława Wojciechowskiego (od lutego 1923 jego miejsce zajął Konstanty Lenc)^[4]. W 1924 r. doprowadził do powstania w Warszawie czasopisma adwokatury stołecznej o nazwie „Palestra”. którego był pierwszym redaktorem naczelnym^[5]. Po przewrocie majowym 1926 r. wrócił do polityki stając się jednym z najważniejszych polityków obozu sanacyjnego. Bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego, aż do śmierci marszałka w 1935. Nowo wybrany prezydent RP Ignacy Mościcki wyznaczył go ponownie na stanowisko Szefa Kancelarii Cywilnej Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, którą pełnił do października 1926 roku.

Należał do BBWR, gdzie był członkiem prezydium klubu parlamentarnego, a następnie także wiceprezesem koła (od sierpnia 1931). Współtworzył projekt konstytucji kwietniowej (współautor tez konstytucyjnych i generalny referent projektu).

Nazwisko oraz rola, jaką spełniał wobec Piłsudskiego (wykładnia prawa w sposób możliwie najkorzystniejszy dla jego celów politycznych) przyniosły mu ironiczny przydomek „Jego Interpretatorskoje Wieliczestwo”.

Zmarł 18 czerwca 1938^[6]. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie^[7] (kwatera 7-6-13).

Nagrobek Stanisława Cara i jego żony Zofii

OdznaczeniaEdytuj

Order Orła Białego – pośmiertnie (20 czerwca 1938)^[8]
Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (1935)^[9]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[10]
Krzyż Walecznych
Krzyż Oficerski Legii Honorowej (III Republika Francuska)^[11].
odznaczenia polskie i zagraniczne

PrzypisyEdytuj

↑ Program indeksacji aktów stanu cywilnego i metryk kościelnych, metryki.genealodzy.pl [dostęp 2019-07-24] .
↑ Ludwik Hass, Ambicje rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928. Warszawa 1984, s. 231.
↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 225.
↑ Wiadomości polityczne. Zmiany w Belwederze. „Rozwój”, s. 1, Nr 32 z 3 lutego 1923.
↑ A. Redzik, Poczet redaktorów naczelnych „Palestry”, „Palestra” 2014, nr 9, s. 369-370.
↑ Zgon marszałka Sejmu R. P. Stanisława Cara. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 136 z 19 czerwca 1938.
↑ Pogrzeb Marszałka Stanisława Cara. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 139 z 23 czerwca 1938.
↑ M.P. z 1938 r. nr 141, poz. 248
↑ Premier Sławek odznaczony Orderem Orła Białego. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 159 z 16 lipca 1935.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 17.
↑ Stanisław Car (1882–1938). Wszechnica Sejmowa: II Rzeczpospolita. [dostęp 15 czerwca 2011].

BibliografiaEdytuj

Zgon marszałka Sejmu R. P. Stanisława Cara. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 136 z 19 czerwca 1938.
Andrzej Garlicki: Od Brześcia do maja. Warszawa: Czytelnik, 1986. ISBN 83-07-01603-7.

[1] Program indeksacji aktów stanu cywilnego i metryk kościelnych, metryki.genealodzy.pl [dostęp 2019-07-24] .

[2] Ludwik Hass, Ambicje rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928. Warszawa 1984, s. 231.

[3] Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 225.

[4] Wiadomości polityczne. Zmiany w Belwederze. „Rozwój”, s. 1, Nr 32 z 3 lutego 1923.

[5] A. Redzik, Poczet redaktorów naczelnych „Palestry”, „Palestra” 2014, nr 9, s. 369-370.

[6] Zgon marszałka Sejmu R. P. Stanisława Cara. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 136 z 19 czerwca 1938.

[7] Pogrzeb Marszałka Stanisława Cara. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 139 z 23 czerwca 1938.

[8] M.P. z 1938 r. nr 141, poz. 248

[9] Premier Sławek odznaczony Orderem Orła Białego. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 159 z 16 lipca 1935.

[10] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 17.

[11] Stanisław Car (1882–1938). Wszechnica Sejmowa: II Rzeczpospolita. [dostęp 15 czerwca 2011].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]