Stanisław Korwin-Szymanowski
Stanisław Korwin-Szymanowski herbu Ślepowron pseudonim, Corvinus i Kostek (ur. 16 sierpnia 1926, zm. 3 marca 2008) – polski żołnierz, oficer Ludowego Wojska Polskiego, działacz środowisk harcerskich i kombatanckich, harcmistrz, twórca i komendant Ruchu Programowo-Metodycznego ZHP „Ruch Kamykowy”, w latach 1964–1985 drużynowy i szczepowy 16 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Zawiszy Czarnego, komendant hufca ZHP Warszawa-Ochota, członek komisji historycznych Chorągwi Warszawskiej ZHP oraz Społecznego Komitetu Opieki nad Grobami Poległych Żołnierzy Baonu „Zośka”.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Stopień instruktorski | |
| Data przyrzeczenia harcerskiego | |
| Organizacja harcerska | |
| Członek Kapituły ZHP | |
| Okres sprawowania | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Syn Józefa Korwin-Szymanowskiego i Zofii z Bucholców, oraz wnuk Teodora Dyzmy Szymanowskiego i Julii z Bożeniec Jełowickich. Jego starsza siostra, Archangela, „Ela” była powstańcem warszawskim. Od 1938 był w 1 Korpusie Kadetów im. Józefa Piłsudskiego we Lwowie. W 1940 wstąpił do 10 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Stefana Batorego działającej w ramach Szarych Szeregów. W roku 1943 złożył przysięgę wojskową. W tym samym roku trafił do obozu w Kętrzynie. Po ucieczce, dotarł na Lubelszczyznę. W ramach „Akcji Burza” wyruszył do Warszawy wraz z 22 pułkiem piechoty AK. Ranny w walkach o Mińsk Mazowiecki trafił do sowieckiej niewoli, wywieziony do ZSRR zgłosił chęć zaciągu do 1 Armii Wojska Polskiego gen. Zygmunta Berlinga, wraz z którą przechodzi pełny szlak bojowy, następnie w ludowym Wojsku Polskim. Ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Chełmie, następnie skierowany do zwalczania partyzantki ukraińskiej i niepodległościowej. W 1945 podjął współpracę z podziemiem polskim (WiN). Po zdekonspirowaniu w 1946 został aresztowany, skazany na karę śmierci, ułaskawiony a następnie więziony do 1954 roku we Wronkach i Zamku w Lublinie.[1]
Harcmistrz edytuj
W latach 1957–1958 był drużynowym 64 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Stefana Czarneckiego oraz zastępcą komendanta Hufca ZHP Warszawa-Ochota, a w latach 1958–1963 jego komendantem. Od 1963 do 1980 był członkiem władz Chorągwi Stołecznej ZHP i Hufca ZHP Warszawa-Ochota. W 1971 roku z jego inicjatywy powstała w 16 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Zawiszy Czarnego pierwsza żeńska drużyna. W 1994 założył Krąg Instruktorów i Wychowawców „Ruchu Kamykowego” zajmujący się kultywowaniem dziedzictwa harcmistrza Aleksandra Kamińskiego. Od 2002 do momentu śmierci był członkiem Kapituły Krzyża „Za Zasługi dla ZHP”. Zmarł w miesiąc po śmierci swojej żony Krystyny, pozostawiając syna i córkę z wnukami.
Pochowany 14 marca 2008 roku na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 265-1-5/6)[2].
Odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ A. Łada, Kpt. Stanisław Korwin-Szymanowski "Corvinus", "Kostek" - harcmistrz 1926-2008 [w:] Kombatant, nr 5 (208), 05/2008, s.30
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KORWIN-SZYMANOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-23].
Bibliografia edytuj
- Nekrologi (Gazeta Wyborcza; 11 i 15-16 marca 2008 r.)
- Informacje o śmierci Stanisława Korwin-Szymanowskiego na stronie oficjalnej 16 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Zawiszy Czarnego
- Informacje o śmierci Stanisława Korwin-Szymanowskiego na stronie ZHP (11.03.2008)
- Historia 16 Warszawskiej Drużyny Wędrowniczek im. Majki Krassowskiej. 16wdw-ek.website.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-08-16)].
- A. Łada Kpt. Stanisław Korwin-Szymanowski "Corvinus", "Kostek" - harcmistrz 1926-2008 [w:] Kombatant, nr 5 (208), 05/2008
Linki zewnętrzne edytuj
- pwd. Piotr Drzazga HO, Rozkaz Specjalny L2/2008 (Warszawa 03.03.2008). 16wdh.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-06)].
- http://www.16wdh.pl/a524,Stanis%C5%82aw-Korwin-Szymanowski