Stanisław Krynicki (duchowny)
Stanisław Krynicki (ur. 16 września 1903 w Rudniku, zm. 25 lutego 1962 w Tomaszowie Lubelskim) – polski duchowny rzymskokatolicki z tytułem doktora prawa, kanonik.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
19 czerwca 1927 |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 16 września 1903 w Rudniku[1][2]. Był absolwentem gimnazjum w Krasnymstawie, w 1922 wstąpił do seminarium duchownego w Lublinie, sakrament święceń kapłańskich przyjął 19 czerwca 1927[2] z rąk bp. M.L. Fulmana[1][3]. W latach 1927-1929 pracował jako wikariusz w kościele św. Pawła. W latach 1929-1932 studiował na Wydziale Prawa Kanonicznego na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, uzyskując tytuł doktora prawa[2][4][1]. Następnie posługiwał jako wikariusz w Lubartowie (1932-1934), w katedrze lubelskiej (1934-1939), w latach 1938-1939 pełnił funkcję audytora Sądu Biskupiego w Lublinie[1][2]. Podczas II wojny światowej w październiku 1939 został aresztowany przez Niemców i osadzony na zamku w Lublinie, skąd w grudniu 1939 przetransportowany do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen (KL), później do Dachau (KL), gdzie był więziony do końca wojny, odzyskując wolność w kwietniu 1945[1].
Od końca 1945 do sierpnia 1947 był proboszczem parafii katedralnej św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie[1]. Od 1947 posługiwał w parafii Znalezienia Krzyża Świętego i św. Andrzeja Apostoła w Końskowoli[1]. Następnie od 19 maja 1952 do listopada tego roku był proboszczem parafii Trójcy Świętej i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Biłgoraju[3]. Od 1952 do śmierci był proboszczem parafii Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Tomaszowie Lubelskim[4][1]. Był także dziekanem[1]. Zmarł 25 lutego 1962[4][5]. Zmarł 25 lutego 1962 w Tomaszowie Lubelskim[2]. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym[3][6].
Od 1947 był współpracownikiem aparatu bezpieczeństwa PRL działając pod pseudonimem ,,Bagiński”[1][7]. Według Elżbiety Kosobudzkiej był największym i najpracowitszym agentem wśród duchownych w diecezji lubelskiej[1].
W 1938 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[2]. Postanowieniem prezydenta Bolesława Bieruta z 17 kwietnia 1948 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi położone w walce o Demokrację i Niepodległość[8]. Uchwałą Rady Państwa z 19 lipca 1954 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy społecznej[9].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k Elżbieta Kosobudzka: Diecezja lubelska po II wojnie światowej oraz posługa biskupa lubelskiego Stefana Wyszyńskiego. polska1918-89.pl. s. 202, 203, 204. [dostęp 2018-02-06].
- ↑ a b c d e f Grzegorz Bzdyrak: Pracownicy i absolwenci Wydziału prawa Kanonicznego KUL w lubelskim sądownictwie kościelnym podczas okupacji niemieckiej. kul.pl. s. 100. [dostęp 2019-02-05].
- ↑ a b c Proboszczowie. wnmpbilgoraj.pl. [dostęp 2018-02-06].
- ↑ a b c Proboszczowie. tomaszow-sanktuarium.pl. [dostęp 2018-02-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-27)].
- ↑ Historia parafii. nsjtomaszowlub.pl. [dostęp 2018-02-06].
- ↑ Tomaszów Lub. parafia pw. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny. diecezja.zamojskolubaczowska.pl. [dostęp 2018-02-06].
- ↑ Marek Henzler: Księgi skarg noworocznych. polityka.pl, 2014-12-16. [dostęp 2018-02-06].
- ↑ M.P. z 1948 r. nr 43, poz. 191.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1454.