Stanisław Niebrój
Stanisław Karol Niebrój (ur. 25 stycznia 1901 w Lutyni Polskiej – zm. 24 grudnia 1951 w Katowicach) – lekarz specjalista medycyny pracy, prawnik, pionier medycyny pracy i medycyny społecznej na Górnym Śląsku.
Życiorys edytuj
Studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) ukończył w 1926 roku uzyskując tytuł doktora wszech nauk lekarskich. W 1936 roku, również na UJ, kończył prawo otrzymując dyplom magistra praw. Od 1926 roku pracuje jako lekarz Spółek Brackich (w Katowicach, Rudzie Śląskiej, Rydułtowach i Królewskiej Hucie – obecnie Chorzów). Następnie przenosi się na Śląsk Cieszyński. Podczas okupacji, w czasie akcji skierowanej przeciwko polskiej inteligencji (Akcja AB) został aresztowany i otrzymał nakaz wysiedlenia do Generalnego Gubernatorstwa. Wobec braku lekarzy na Zaolziu i biegłej znajomości przez Niebroja języków: niemieckiego, czeskiego i polskiego, pozwolono mu jednak dalej praktykować na Zaolziu. Po wojnie (od 1947) roku pracuje w Katowicach w Instytucie Naukowo-Badawczym Przemysłu Węglowego – obecnie Główny Instytut Górnictwa. Pełni tu najpierw funkcję kierownika Działu Medycyny Pracy, następnie Kierownika Oddziału Inspekcji Ochrony i Higieny Pracy. Jest autorem ok. 30 artykułów naukowych i pozycji książkowej (pt. Rażenia elektryczne, Katowice 1951)[1].
Przypisy edytuj
- ↑ Brożek K., Niebrój Stanisław Karol, [w:] Słownik Biograficzny Polskich Nauk Medycznych XX wieku, Warszawa: Instytut Historii Nauki PAN 2002, tom 2, zeszyt 4 (ISBN 83-86062-61-4).