Stanisław Scheuring
Stanisław Scheuring (ur. 30 września 1894 w Wieliczce, zm. 8 lipca 1953 w Nowym Jorku) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, doktor praw, prezes sądów okręgowych w Krakowie i Stanisławowie.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 września 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 lipca 1953 |
| Zawód, zajęcie |
sędzia |
| Tytuł naukowy |
doktor praw |
| Stanowisko |
prezes sądu |
| Pracodawca |
Sąd Okręgowy w Stanisławowie |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 30 września 1894 w Wieliczce, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Adolfa i Elżbiety z domu Beuda[1][2][3][4]. W 1904 ukończył szkołę powszechną w rodzinnej miejscowości[5], a 29 czerwca 1912 zakończył naukę w c. k. Gimnazjum Realnym (IV) w Krakowie, złożonym egzaminem dojrzałości[5][6]. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym i Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[5].
25 sierpnia 1914 jako student II roku wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 2. kompanii I batalionu 2 pułku piechoty[7][4]. 29 października 1914 został ranny w nogę w bitwie pod Mołotkowem[8]. W maju 1915 został przeniesiony do 4 pułku piechoty i przydzielony do 10. kompanii III batalionu[4]. 2 grudnia 1915 jako chory przebywał w Szpitalu Fortecznym Nr 4 w Krakowie[9]. 1 stycznia 1917 został mianowany chorążym w piechocie[10]. Wiosną tego roku został wymieniony we wniosku do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[4]. 1 września 1917 został dowódcą 10. kompanii 4 pp[11]. 15 września 1917, po kryzysie przysięgowym, jako poddany austriacki został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii[12]. Po ukończeniu szkoły oficerów rezerwy w Radymnie został przydzielony do c. i k. Pułku Piechoty Nr 13, a następnie do c. i k. Pułku Piechoty Nr 113. W szeregach tych oddziałów walczył do 1 listopada 1918 na froncie rumuńskim i włoskim[12].
Po powrocie do Polski 13 listopada 1918 wstąpił do organizującego się w Krakowie 4 pułku piechoty Legionów[5]. 18 listopada 1918 generał Bolesław Roja mianował go z dniem 1 lipca 1918 podporucznikiem[13]. Od 15 listopada 1918 do 15 czerwca 1919 był dowódcą kompanii podoficerskiej w Baonie Zapasowym 4 pułku piechoty Legionów[5]. Następnie walczył na wojnie z bolszewikami jako dowódca 12. kompanii[5]. Od 1 listopada 1919 do 7 lutego 1920 przebywał na urlopie, w celu kontynuowania studiów[5]. 11 stycznia 1920 uzyskał absolutorium[4]. Następnie wrócił do Baonu Zapasowego 4 pp Leg. na stanowisko oficera wyszkolenia[5]. 14 kwietnia 1919 został przyjęty z dniem 15 listopada 1918 do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[14]. Od 11 lipca 1920 na froncie dowodzi 10. kompanią, a następnie III batalionem. Od 2 sierpnia do 13 września 1920 przebywał na leczeniu z powodu czerwonki, a później wrócił do pułku na stanowisko dowódcy 12. kompanii[15]. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[16]. 13 listopada 1920 został odkomenderowany do Centralnej Szkoły Podoficerskiej Nr 1 w Chełmnie na stanowisko dowódcy batalionu[17][18]. 29 czerwca 1921 został przeniesiony na stanowisko dowódcy Okręgowej Szkoły Podoficerskiej w Rembertowie, a po likwidacji szkoły do Baonu Zapasowego 4 pp Leg. na stanowisko zastępcy dowódcy i oficera wyszkolenia[17]. 10 lutego 1922 na własną prośbę został przeniesiony do rezerwy[17]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 578. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[19][20]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 73 pułku piechoty w Katowicach[21][22]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto i nadal posiadał przydział do 73 pp[23]. Na stopień majora rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 7. lokatą w korpusie oficerów piechoty[24].
W czerwcu 1923 ukończył studia prawnicze na macierzystej uczelni i rozpoczął aplikację sądową[25]. 31 października 1925 uzyskał tytuł doktora praw[17][4]. W październiku 1927 został mianowany sędzią powiatowym w Tyczynie[17]. 5 stycznia 1928 został przeniesiony na stanowisko sędziego powiatowego w Królewskiej Hucie[26]. 31 lipca 1929 został przeniesiony ze stanowiska sędziego grodzkiego w Królewskiej Hucie na stanowisko sędziego grodzkiego w Katowicach[27][28][29]. 10 grudnia 1931 został mianowany sędzią okręgowym w Katowicach[30][31], a później sędzią okręgowym w Wydziale Zamiejscowym Katowickiego Sądu Okręgowego w Chorzowie[32]. Następnie był wiceprezesem[7][33][34] i prezesem Sądu Okręgowego w Krakowie[35][36][37][38]. Obowiązki zawodowe łączył z działalnością społeczną w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[39]. 3 grudnia 1937 został przeniesiony na stanowisko prezesa Sądu Okręgowego w Stanisławowie[40][41].
Do 8 lutego 1941 był dowódcą 1. kompanii 19 Batalionu Kadrowego Strzelców[42], po czym został przeniesiony do Obozu Pociągów Pancernych na stanowisko zastępcy dowódcy pociągu[43].
Po 1945 pozostał na emigracji[4]. W kwietniu 1952 został zastępcą prezesa Stowarzyszenia Prawników Polskich w Stanach Zjednoczonych[4]. Zmarł 8 lipca 1953 w Nowym Jorku[4].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6215 – 17 maja 1922[44][1][45]
- Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[46][2][47]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[39][48] (po raz trzeci „za udział w b. Legionach Polskich”)[49]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[39]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[39]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-15].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-16].
- ↑ a b c d e f g h i Żołnierze Niepodległości: Scheuring Stanisław Wacław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-11-20].
- ↑ a b c d e f g h Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Sprawozdanie 1912 ↓, s. 95, 97.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2 (tu 28 października 1914), 4.
- ↑ V Lista strat 1916 ↓, s. 17.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 33.
- ↑ Trella 1928 ↓, s. 161.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ Rozkaz ↓, Nr 11 z 18 listopada 1918, s. 2.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 43 z 17 kwietnia 1919, poz. 1388.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4, 8.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920, s. 786.
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 8.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 32, 861.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 474.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 415.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 335.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 295.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 8, 544.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 674.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 8.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 6, s. 110, 1928-03-15. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości.
- ↑ Ruch służbowy. „Dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości”. 21, s. 191, 1929-10-19. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości.
- ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1930 ↓, s. 74.
- ↑ Pietrykowski 1939 ↓, s. 38, 41.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 2, s. 65, 1932-02-01. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości.
- ↑ Pietrykowski 1939 ↓, s. 30.
- ↑ Pietrykowski 1939 ↓, s. 33.
- ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1933 ↓, s. 66.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1934 ↓, s. 69.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1935 ↓, s. 90.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1936 ↓, s. 92.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1937 ↓, s. 96.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1938 ↓, s. 125.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 1, s. 3, 1938-01-20. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1939 ↓, s. 178.
- ↑ Kronika 7-ej Brygady 1941 ↓, s. 16.
- ↑ Rozkazy dzienne 1941 ↓, s. 80.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 18.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-16].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922, s. 667, jako sierżant Schering Stanisław.
Bibliografia edytuj
- Scheuring Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.59-5035 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-16].
- Kronika 7 Brygady Kadrowej Strzelców, sygn. C.52. [dostęp 2022-11-20].
- Rozkazy dzienne 7 Brygady Kadrowej Strzelców, sygn. R.16. [dostęp 2022-11-20].
- Sprawozdanie C. K. Dyrekcyi Gimnazyum IV (Realnego) w Krakowie za rok szkolny 1911/12. Kraków: Nakładem, 1912.
- V Lista strat Legionów Polskich. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1916-04-01.
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków. [dostęp 2022-11-20].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1930. Warszawa: 1930.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1933. Warszawa: Ferdynand Hoesick, 1933.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1934 rok. Warszawa: Skład Główny Księgarni Ferdynanda Hoesicka, 1934.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1935 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1935.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1936 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1936.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1937 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1937.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1938 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1938.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1939 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1939.
- Tadeusz Pietrykowski: Sądownictwo polskie na Śląsku 1922–1937. Katowice: Nakładem Oddziału Śląskiego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów R.P., 1939.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Stanisław Trella: W obronie sztandaru. W: Za kratami więzień i drutami obozów: (wspomnienia i notatki więźniów ideowych z lat 1914–1921). Julian Stachiewicz (przewod.) Wacław Lipiński (red.) Roman Śliwa (red.) Tadeusz Caspaeri-Chraszczewski (red.). T. 2. Warszawa: Nakładem Komitetu Organizacyjnego Zjazdu byłych Więźniów Ideowych z lat 1914–1921, 1928.