Stanisław Sitowicz
Stanisław Mikołaj Sitowicz (ur. 10 października 1899 w Warszawie, zm. 17 kwietnia 1976 tamże) – żołnierz armii rosyjskiej, Legionów Polskich i starszy sierżant Wojska Polskiego II RP. Uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 starszy sierżant
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 października 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 kwietnia 1976 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1936 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
4 pułk piechoty LP |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 10 października 1899 w rodzinie Teofila i Antoniny z d. Górecka[1]. W 1914, podczas nauki w gimnazjum wstąpił do armii rosyjskiej. Od 1916 w szeregach POW. Zatrzymany przez władze niemieckie, zbiegł z aresztu. Wstąpił do 4 pułku piechoty LP. Został ponownie aresztowany za agitację przeciw składaniu przysięgi i ponownie udało mu się uciec. Od listopada 1918 w odrodzonym Wojsku Polskim w szeregach 3 kompanii, I batalionu 4 pułku piechoty. Brał udział w walkach obrony Lwowa.
Szczególnie odznaczył się w walce pod Pietkowem podczas której „z jedną sekcją przez 2 godziny wytrwał na posterunku, mimo rany i straty 3 ludzi. Wycofał się dopiero na rozkaz i dopiero po połączeniu z kompanią pojechał do szpitala”[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari[2].
W styczniu 1921 przydzielony do sekcji mobilizacyjnej Sztabu Generalnego. Następnie służył też w 54 pułku piechoty i w Korpusie Ochrony Pogranicza. W 1932 był podoficerem Batalionu KOP „Skałat”[3]. Jako inwalida wojenny od 1936 w stanie spoczynku. Podczas II wojny światowej działał w konspiracji. Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 81B-6-5)[4].
Życie prywatne edytuj
Dwukrotnie żonaty: ze Stefanią Barylską (zm. 1940) i Marią Mazur (od 1942). Pięcioro dzieci[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 275[1]
- Krzyż Niepodległości[1] – 15 kwietnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[5]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie[1]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1991 ↓, s. 132.
- ↑ Lewicki 1929 ↓, s. 57.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932 roku, s. 333.
- ↑ Stanisław Sitowicz [hasłow w wyszukiwarce internetowej] [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 2023-09-17].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Adam Lewicki: Zarys historii wojennej 4-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.