Stanisław Stankiewicz (podpułkownik)
Stanisław Stankiewicz[a] (ur. 5 kwietnia 1896 w Wierciochach, zm. 17 września 1953 w Newton Abbot) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg)
| |
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 kwietnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 września 1953 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1915 |
| Siły zbrojne |
Armia Imperium Rosyjskiego |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
_podpis.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 5 kwietnia 1896 we wsi Wierciochy, w ówczesnym powiecie sulwalskim guberni suwalskiej, w rodzinie Józefa i Franciszki z Szyłaków[2][3][4][5]. Uczęszczał do szkoły miejskiej w Raczkach[6]. W 1915 ukończył naukę w Seminarium Nauczycielskim w Wejwerach[7].
17 sierpnia 1915 został powołany do armii rosyjskiej[8]. Służył jako szeregowiec w batalionie zapasowym i na froncie rosyjsko-niemieckim[6]. Od 1 października 1916 do 15 lutego 1917 uczył się w szkole oficerskiej w Kijowie[6]. Po ukończeniu szkoły został mianowany chorążym i przydzielony do 34 pułku zapasowego, a później przeniesiony na front do 75 pułku piechoty, w którym dowodził plutonem[6].
11 maja 1918 został ranny w bitwie pod Kaniowem[9]. Dostał się do niemieckiej niewoli, w której przebywał do 12 listopada 1918[10].
6 kwietnia 1920 został kontuzjowany w bitwie pod Nachowem na Polesiu[9].
W 1922 zdał egzamin maturalny w gimnazjum matematyczno-przyrodniczym w Wilnie[7]. 18 lutego 1928 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1928 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 199. lokatą[11][12]. W kwietniu tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy II batalionu[13]. Wiosną 1932 został przeniesiony z macierzystego pułku do Korpusu Ochrony Pogranicza[14]. Od 21 marca 1932 do 10 czerwca 1933 dowodził Batalionem KOP „Ludwikowo”[6][3]. Latem 1933 został przeniesiony do 52 pułku piechoty w Złoczowie na stanowisko dowódcy batalionu[15][6][16]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 37. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12][17]. Później został przeniesiony do 35 pułku piechoty na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku[18].
W kampanii wrześniowej dowodził rezerwowym 95 pułkiem piechoty[19]. Zmarł 17 września 1953 w Newton Abbot[20].
Był żonaty, miał córkę Irenę Halinę (ur. 19 czerwca 1926)[9].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1359[2][21]
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[22][23][3][24]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[8][17]
- Złoty Krzyż Zasługi[8][25]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[8]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[8]
- Medal Zwycięstwa[8]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami[26]
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 227, 421.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-08]..
- ↑ Na fiszce odciśnięty jest stempel z odręcznym wpisem „Wydano B. S. dnia 21.III.53 Zwrócono z B. S. dnia 20.4.53”Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-08]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-08]..
- ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928, s. 47.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 375.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 133.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 253.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933, s. 144.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 24.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 15.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 589.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 28, 76, 181, 183, 186, 188, 193, 354.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 354.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-08]..
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 11 listopada 1932, s. 380.
- ↑ Odznaczenie z dyplomem wysłano 15 grudnia 1932. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-08]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-08]..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto.
Bibliografia edytuj
- Stankiewicz Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.67-5926 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.