Wikipedia

Stanisław Tarabanowicz

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Stanisław Tarabanowicz (ur. 7 czerwca 1877 w Zalesiu, zm. ?) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Stanisław Tarabanowicz
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1877
Zalesie

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

27 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca piechoty dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Życiorys edytuj

Urodził się 7 czerwca 1877 roku w Zalesiu, w rodzinie Marcelego[1][2]. Po ukończeniu czterech klas gimnazjum i dwóch klas szkoły agronomicznej wstąpił do cesarskiej i królewskiej armii. 18 sierpnia 1898 roku, po ukończeniu szkoły oficerskiej, został mianowany kadetem–zastępcą oficera ze starszeństwem z 1 września 1898 i wcielony do 19 pułku piechoty Obrony Krajowej we Lwowie[3]. W latach 1906–1908 był słuchaczem c. i k. Szkoły Wojennej (niem. k.u.k. Kriegsschule) w Wiedniu. W 1914 roku służył w c. i k. Komendzie 1 Korpusu w Krakowie. Od maja 1915 roku do stycznia 1916 roku walczył na froncie północno-zachodnim, jako dowódca III batalionu 19 pułku piechoty Obrony Krajowej. Następnie był zastępcą szefa Biura Wywiadowczego 2 Armii. W maju 1916 roku został przeniesiony do Legionów Polskich i przydzielony do c. i k. Komendy II Brygady. Rozporządzeniem c. i k. Naczelnej Komendy Armii K. Nr 34114 z 26 października 1916 roku został mianowany majorem Legionów Polskich[4]. 22 listopada 1916 roku został szefem sztabu II Brygady Legionów Polskich. Następnie dowodził baonem rekrutów i batalionem w 3 pułku piechoty. 12 sierpnia 1917 roku został przeniesiony, na własną prośbę, z Legionów Polskich do c. i k. Komendy 203 Brygady Strzelców.

Od 1 listopada 1918 roku pełnił służbę w Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie na stanowisku referenta do spraw wojskowych. 17 stycznia 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłej c. i k. armii, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora[5]. 5 maja 1919 roku został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie. 8 lipca 1919 roku został szefem sztabu 4 Dywizji Piechoty. 1 października 1919 roku został przeniesiony do Oddziału I Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. W marcu i kwietniu 1920 roku pełnił obowiązki komendanta Obozu Internowanych Nr 1 w Krakowie-Dąbiu. Od 28 kwietnia do 27 lipca 1920 roku dowodził 21 pułkiem piechoty „Dzieci Warszawy”.

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków”, a jego oddziałem macierzystym był 4 pułk strzelców podhalańskich[6]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 101. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 13 lipca 1923 roku został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie do 27 Dywizji Piechoty w Kowlu na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej, pozostając oficerem nadetatowym 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie[8][9][10].

Od 19 października 1924 roku bezpośrednim przełożonym pułkownika Tarabanowicza był generał brygady Karol Krauss, dowódca 27 Dywizji Piechoty, także oficer byłej c. i k. armii. 5 lutego 1927 roku w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych zostało opublikowane rozporządzenie Prezydenta RP Ignacego Mościckiego w sprawie przeniesienia generała Kraussa w stan spoczynku. 11 lutego 1927 roku inspektor armii, generał broni Lucjan Żeligowski w piśmie do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, marszałka Polski Józefa Piłsudskiego stwierdził: „poczuwam się do obowiązku zameldowania Panu Marszałkowi, że podczas moich inspekcji miałem możność stwierdzenia wyjątkowo gorliwej i wydatnej pracy gen. Kraussa, stawiającej go w rzędzie generałów o dużym autorytecie i wysokich zaletach żołnierskich. Gdybym był z tytułu mojego stanowiska pytany o opinię wypowiedziałbym się za pozostawieniem gen. Kraussa w służbie czynnej, za zwolnieniem natomiast dowódcy piechoty dywizyjnej 27 DP, płk. Tarabanowicza, który istotnie, według mego zdania, żadnych wartości służbowych nie reprezentuje”[11]. Opinia generała Żeligowskiego, oficera byłej armii rosyjskiej, nie wpłynęła na zmianę decyzji o przeniesieniu generała Kraussa w stan spoczynku, jednak niewątpliwie przyczyniła się do zwolnienia pułkownika Tarabanowicza z zajmowanego stanowiska.

31 marca 1927 roku pułkownik Tarabanowicz został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego, a 30 września tego roku przeniesiony w stan spoczynku[12][13]. Na emeryturze mieszkał we Lwowie[14]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15].

Ordery i odznaczenia edytuj

austro-węgierskie

Przypisy edytuj

  1. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-04]..
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-04]..
  3. ↑ Schematismus 1899 ↓, s. 127, 380.
  4. ↑ CAW sygn. I.120.1.294, s. 632.
  5. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 9 z 28 stycznia 1919 roku, poz. 329, 348.
  6. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 233, 915.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 20.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 47 z 13 lipca 1923, s. 463.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 84, 385, 396.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 78, 332, 340.
  11. ↑ Pismo L. 562/tjn. inspektora armii, generała broni Lucjana Żeligowskiego do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych z 11 lutego 1927 roku w sprawie zwolnienia gen. bryg. Kraussa, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/119, s. 576.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927, s. 97.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927, s. 215.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 887.
  15. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 968.
  16. ↑ a b c d e Ranglisten 1918 ↓, s. 47, 59, 301.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Tarabanowicz&oldid=70790927”