Wikipedia

Stanisław Wilimowski

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Stanisław Eugeniusz Adam Wilimowski (ur. 2 listopada 1896 we Lwowie, zm. 4 września 1939 w Lublińcu) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego z tytułem doktora.

Stanisław Wilimowski
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

2 listopada 1896
Lwów

Data i miejsce śmierci

4 września 1939
Lubliniec

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

50 Pułk Piechoty,
Biuro Ścisłej Rady Wojennej,
O.III SGWP,
Wyższa Szkoła Wojenna,
10 Pułk Piechoty,
74 Pułk Piechoty

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Urodził się 2 listopada[1][2] lub 30 października[3] 1896 we Lwowie. W 1914, jako uczeń ostatniej klasy gimnazjum, zgłosił się na ochotnika do 2 Pułku Piechoty Legionów, jednak ze względu na młody wiek nie został przyjęty. W 1916 został skierowany do austriackiej szkoły oficerskiej, którą ukończył ze stopniem podporucznika. W szeregach armii austro-węgierskiej uczestniczył w I wojnie światowej walcząc m.in. na froncie włoskim. W 1918 został ciężko ranny w bitwie pod Caporetto[3]. Po zakończeniu wojny, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia porucznika[4]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6]. W 1919 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim, które ukończył z tytułem doktora nauk prawniczych oraz odbył III Kurs Normalny 1922–1924 w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Był wówczas oficerem nadetatowym 50 pułku piechoty w garnizonie Kowel: w 1923 adiutantem sztabowym[7], a w 1924 oficerem Sztabu Głównego i Biura Ścisłej Rady Wojennej[8]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[9][10] . W 1928 był oficerem Oddziału III Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[11]. W 1932 był w kadrze Wyższej Szkole Wojennej[12]. Na początku 1935 został przeniesiony z 10 pułku piechoty z Łowicza na stanowisko wykładowcy w WSWoj[13].

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej służył w 74 pułku piechoty, w stopniu podpułkownika pełnił funkcję zastępcy dowódcy pułku[14]. Poległ 4 września 1939 w Lublińcu i został pochowany w mogile zbiorowej na miejscowym cmentarzu[15]. W 1945 otrzymał pośmiertnie awans na stopień pułkownika.

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Datę 2 listopada 1896 podał Rocznik Oficerski 1932. Natomiast Rocznik Oficerski 1928 wskazał datę 12 listopada 1896.
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-15].
  3. ↑ a b Adam Kurus, BOHATEROWIE CZĘSTOCHOWY. Ppłk dypl. dr Stanisław Wilimowski (1896–1939) [online], Gazeta Częstochowska, 25 kwietnia 2020 [dostęp 2020-12-15] (pol.).
  4. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 127.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 416.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 360.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 266, 1502.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 35, 244.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 183.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 126.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 798.
  13. ↑ Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 5, s. 31, 21 marca 1935. 
  14. ↑ Obsada personalna 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty na dzień 1 IX 1939 roku. redutaczestochowa.pl. [dostęp 2018-03-29].
  15. ↑ Żołnierze WP polegli w 1939 znani z nazwiska pochowani w gminie Lubliniec. archiwalnastrona.slask.eu. [dostęp 2018-03-29].
  16. ↑ Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militari. stankiewicze.com. [dostęp 2018-03-29].
  17. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 529.
  18. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  19. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża Zasługi. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 4, s. 19, 19 marca 1935. 

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Wilimowski&oldid=67631662”