Stanisława Wysocka

	Stanisława Wysocka
	Stanisława Wysocka
Data i miejsce urodzenia	7 maja 1877 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	17 stycznia 1941 ; Warszawa
Zawód	aktorka, reżyser teatralny, dyrektor teatrów
Współmałżonek	Kazimierz Wysocki
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł dotyczy polskiej aktorki. Zobacz też: inne osoby o tym nazwisku.

Stanisława Wysocka z Dzięgielewskich, secundo voto Stanisławska (ur. 7 maja 1877 w Warszawie, zm. 17 stycznia 1941 tamże) – polska aktorka, reżyser teatralny, dyrektor teatrów.

Stanisława Wysocka w roli tytułowej w Balladynie Juliusza Słowackiego, fotografia wykonana w 1915

ŻyciorysEdytuj

Karierę zaczynała w teatrach objazdowych. W latach 1901–1911 była aktorką Teatru Miejskiego w Krakowie. W latach 1913–1914 grała w Teatrze Polskim w Warszawie. I wojnę światową spędziła w Kijowie. Po wojnie wróciła do Polski i do 1922 grała w Teatrze Rozmaitości w Warszawie. W latach 1923–1925 grała i reżyserowała w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie. W sezonie 1926/27 kierowała Teatrem Miejskim w Lublinie. W latach 1927–1930 grała i pracowała i jako główny reżyser w Teatrze Polskim w Poznaniu. Sezon 1931/32 spędziła w Teatrze Miejskim w Wilnie. Sezon 1932/33 to praca w Teatrze Miejskim i Teatrze Kameralnym w Łodzi. Potem wróciła do Warszawy, gdzie grała do wybuchu II wojny światowej (ostatni raz wystąpiła na scenie 5 września 1939). Nazywano ją „nową Modrzejewską”.

W latach 1921–1923 kierowała Państwową Szkołą Dramatyczną przy Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Od 1934 była wykładowcą PIST-u. W czasie II wojny światowej współpracowała z konspiracyjnym PIST-em i do końca życia udzielała lekcji.

W 1935 została odznaczona

Matka pianistki Janiny Wysockiej-Ochlewskiej. Została pochowana na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS 57-wsch-po prawej Strycharskich)^[1]^[2].

OdznaczeniaEdytuj

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1935)^[3],
Złoty Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1935)^[4].

FilmografiaEdytuj

1929: Mocny człowiek (babka Bieleckiego)
1929: Ponad śnieg (Rudomska)
1935: Jaśnie pan szofer (ciotka Boratyńskiego)
1936: Trędowata (księżna Podhorecka)
1937: Dziewczęta z Nowolipek (Mossakowska)
1938: Druga młodość (babka Jerzego)
1938: Dziewczyna szuka miłości (matka Jerzego)
1938: Gehenna (stara niania Ksenobia)
1938: Granica (ciotka Elżbiety)
1938: Kobiety nad przepaścią (Kwaśniewska, matka Poli)
1938: Ludzie Wisły (Matyjaska)
1938: Wrzos (babka)
1939: O czym się nie mówi... (Romanowa)
1939: Włóczęgi (babcia, baronowa von Dorn)
1939: Nad Niemnem
1939/1946: Czarne diamenty (matka Nawrata)

Zobacz teżEdytuj

Wykaz literatury uzupełniającej: Stanisława Wysocka.

PrzypisyEdytuj

↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych, zck-krakow.pl [dostęp 2020-05-20] .
↑ Karolina Grodziska Zaduszne ścieżki-przewodnik po Cmentarzu Rakowickim wyd.Kraków 2003 s.140
↑ M.P. z 1935 r. nr 258, poz. 308 „za zasługi na polu sztuki scenicznej”.
↑ M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 305 „za szerzenie zamiłowania do polskiej literatury dramatycznej”.

Linki zewnętrzneEdytuj

[1] Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych, zck-krakow.pl [dostęp 2020-05-20] .

[2] Karolina Grodziska Zaduszne ścieżki-przewodnik po Cmentarzu Rakowickim wyd.Kraków 2003 s.140

[3] M.P. z 1935 r. nr 258, poz. 308 „za zasługi na polu sztuki scenicznej”.

[4] M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 305 „za szerzenie zamiłowania do polskiej literatury dramatycznej”.

[1]

[2]

[3]

[4]