Stara Rega (stare koryto)
Stara Rega – stare koryto[1] rzeki Regi na Wybrzeżu Trzebiatowskim, w woj. zachodniopomorskim, w gminie Trzebiatów. Wody Starej Regi są odprowadzane do Regi, a także do jeziora Resko Przymorskie.
 Stara Rega w pobliżu wsi Roby | |||||||||||||
| Kontynent | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Państwo | |||||||||||||
| Struga | |||||||||||||
| Długość | 6,15 km | ||||||||||||
| Źródło | |||||||||||||
| Miejsce | Rega, Wybrzeże Trzebiatowskie | ||||||||||||
| Współrzędne | |||||||||||||
| Ujście | |||||||||||||
| Recypient | Resko Przymorskie | ||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||
| Współrzędne | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie gminy Trzebiatów  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |||||||||||||
Położenie na mapie powiatu gryfickiego  | |||||||||||||
Obszar koryta należy w całości do Trzebiatowsko-Kołobrzeskiego Pasa Nadmorskiego.
Hydrologia edytuj
Obwałowanie i stacje pomp spowodowały, że Stara Rega stała się kanałem o wodzie stojącej, szerokości kilku metrów[2]. Zachodnia i wschodnia część Starej Regi płyną w innych kierunkach, bądź stoją. Przy zachodnim odcinku do Starej Regi wpada Zgniła Rega. Dalej znajduje się stacja pomp Mrzeżyno-2, a za nią mały zbiornik wodny, który jest zamykany jazem. Stacja pomp odprowadza wody ze Starej Regi do zbiornika i dalej do Regi.
Przy ujściu do Reska Pomorskiego znajduje się stacja pomp Rogowo-1, która przepompowuje wodę ze Starej Regi do jeziora. Na obszarze tym występują obszary bagniste, zarośnięte trzciną[2].
W nurcie Starej Regi występują stanowiska grążela żółtego[2].
Według Mapy Podziału Hydrograficznego Polski wododział Starej Regi znajduje się przy ujściu Zgniłej Regi. Zachodni odcinek wraz ze Zgniłą Regą należy do zlewni rzeki Regi. Natomiast wschodni odcinek od ujścia Zgniłej Regi należy do zlewni Reska Przymorskiego[3].
Mosty edytuj
Przez Starą Regę przechodzą dwa mosty:
- most przy wjeździe do Mrzeżyna od południa na drodze wojewódzkiej nr 109, gdzie Stara Rega uchodzi do Regi przy stacji pomp i jazie
- most na północ od wsi Roby, przez który kiedyś prowadziła linia kolei wąskotorowej Trzebiatów – Mrzeżyno (Gryficka Kolej Wąskotorowa), a także zniszczony bliźniaczy most drogowy
Trzeci betonowy most na drodze lokalnej na południe od kolonii Rogowo, u ujścia rzeki do jeziora Resko Przymorskie jest zniszczony (załamał się).
Nazwa i status edytuj
Do 1945 r. stosowano niemiecką nazwę Alte Rega[4]. W 1949 r. ustalono urzędowo polską nazwę Reskie Błoto[5]. W 2003 r. Rada Ministrów określając wody istotne dla regulacji stosunków wodnych na potrzeby rolnictwa podała nazwę Stara Rega Gryficka[6], która odróżniła ją od dwóch innych cieków o nazwie Stara Rega. W 2006 r. Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych wskazała nazwę Stara Rega określając ją jako stare koryto. Za recypienta wód podano jezioro Resko Przymorskie[1].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 266, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ a b c 7.5 Cele i kierunki ochrony i kształtowania środowiska przyrodniczego. W: Stowarzyszenie Pracowni Autorskich „Afix”: Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Trzebiatów. UM w Trzebiatowie, 2004, s. 55.
- ↑ Arkusz N-33-67-D. W: Zakład Hydrografii i Morfologii Koryt Rzecznych IMGW: Rastrowa Mapa Podziału Hydrograficznego Polski. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej, 2007-10. [dostęp 2009-06-16].
- ↑ Arkusz 1857 Robe. W: Topografische Karten (Meßtischblatt) 1:25 000. Preußische Landesaufnahme, 1912.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 2 kwietnia 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości. (M.P. z 1949 r. nr 29, poz. 445, s. 12)
- ↑ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie śródlądowych wód powierzchniowych lub części stanowiących własność publiczną. (Dz.U. z 2003 r. nr 16, poz. 149, s. 1191)