Stary Uścimów
Stary Uścimów – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie lubartowskim, w gminie Uścimów[5][6]. Na zachód od miejscowości znajduje się jezioro Uścimowskie.
| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna |
81 |
| Kod pocztowy |
21-109[4] |
| Tablice rejestracyjne |
LLB |
| SIMC |
0392968[5] |
Położenie na mapie gminy Uścimów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu lubartowskiego  | |
 51°28′19″N 22°56′33″E/51,471944 22,942500[1]
| |
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa lubelskiego.
Stary Uścimów jest siedzibą gminy Uścimów oraz rzymskokatolickiej parafii św. Apostołów Piotra i Pawła.
Wieś stanowi sołectwo gminy Uścimów[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 403 mieszkańców[8].
Części wsi edytuj
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0392974 | Uścimów-Kolonia | część wsi |
Historia edytuj
Dziś Stary i Nowy Uścimów notowany w roku 1442 jako Vscimow, następnie w 1461 jako Hvsczymow. W roku 1472 – Wscymow, 1473 – Vsczymow, 1475 – Wsczimow, 1470–1480 – Usczymow, 1529 – Vstymow.
Wieś historycznie położona: w roku 1472 powiecie parczowskim, w roku 1514 lubelskim, parafii Ostrów[9].
Własność w części szlachecka w części królewska. Biskup Zbigniew Oleśnicki w roku 1442 włącza Uścimów. do nowo erygowanej parafii Ostrów wraz z dziesięcinami z ról dziedzica Pawła.
W latach 1461–1468 dziedzicem był szlachetny Stanisław Starzyński alias Rogalicz z Uścimowa. Kazimierz IV Jagiellończyk w 1472 zezwala Jakubowi Zaklice z Międzygórza wykupić Uścimów z rąk Stanisława z Uścimowa oraz zapisuje Jakubowi na tej wsi 100 grzywien. W 1473 król zapisuje temuż Jakubowi na Uścimowie 100 grzywien, a w 1475 jw. 50 grzywien. W roku 1505 król Aleksander zezwala Stanisławowi Kuropatwie wykupić własność królewską Uścimowa z rąk Hieronima Zakliki z Mięrzygórza. W roku 1512 Zygmunt I Stary zezwala Stanisławowi Kuropatwie z Łańcuchowa kasztelanowi chełmskiemu i tenutariuszowi parczowskiemu wykupić Uścimów z rąk Hieronima Zakliki z Czyżowa (w powiecie sandomierskim). Dwa lata później w roku 1514 Zygmunt I zezwala wymienionemu Hieronimowi na zastawienie wsi Uścimów za 400 florenów Stanisławowi Kuropatwie[9].
W roku 1529 dziesięcina z folwarku oddawana była plebanowi w Ostrowie. W latach 1531–1533 pobór z 5 łanów (Rejestr Poborowy).
W roku 1564 tenuta parczowska posiadała tu 39 kmieci na 10½ łana, było 3 karczmarzy na półłankach, 5 zagrodników młyn i folwark[9].
W styczniu 1864 roku pod Uścimowem miała miejsce jedna z bitew powstania styczniowego; zginął w niej m.in. major wojsk powstańczych Bogusław Ejtminowicz.
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 130097
- ↑ Wieś Stary Uścimów w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-03-11] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-03-11].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1204 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2016-02-29].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2016-02-29].
- ↑ Strona gminy Uścimów, sołectwa
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ a b c Uścimów, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014.
Linki zewnętrzne edytuj
- Uścimów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 837.