Stefan Ignaszak
Stefan Ignaszak, ps. Nordyk, Drozd (ur. 30 listopada 1911 w Börnig koło Dortmundu, zm. 8 stycznia 2005 w Poznaniu) – podpułkownik Wojska Polskiego, cichociemny, oficer Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego.
| |
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 listopada 1911 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
17 pułk Ułanów Wielkopolskich |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
ŻyciorysEdytuj
Dzieciństwo, młodośćEdytuj
Stefan Ignaszak był synem Antoniego – pracownika leśnego z Wielkopolski, który w 1906 wyemigrował „za chlebem” do Westfalii.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości cała rodzina powróciła do ojczyzny. W okresie od 16 sierpnia 1931 do 30 czerwca 1932 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Po ukończeniu szkoły odbył praktykę w 17 pułku Ułanów Wielkopolskich w Lesznie. Po zakończeniu służby wojskowej rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. W okresie międzywojennym pracował m.in. w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu. Po awansie na oficera rezerwy kawalerii otrzymał przydział mobilizacyjny do 15 pułku Ułanów Poznańskich.
II wojna światowaEdytuj
W kampanii wrześniowej 1939 dowodził plutonem zwiadu w 14 Dywizji Piechoty, a później walczył w Grupie płk. dypl. Tadeusza Zieleniewskiego. Po zakończeniu walk udało mu się uniknąć niewoli i przedostać się do Francji, a potem do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 10 pułku strzelców konnych. Tam skierowano go na kurs wywiadu i 13 marca 1943 wylądował jako cichociemny w kraju. Jako oficer wywiadu AK wykorzystując swoją znajomość języka niemieckiego kierował rozpracowywaniem produkcji rakiet V-1 i V-2, przyczyniając się do odkrycia ośrodka badawczego i fabryk broni rakietowej w Peenemünde.
W czasie powstania warszawskiego był oficerem 6 batalionu pancernego pod dowództwem kpt. „Golskiego”, walczącego w rejonie Pola Mokotowskiego oraz ulic Polnej i Noakowskiego.[1]
Okres powojennyEdytuj
Już w lutym 1945 zgłosił się do pracy i trafił do Bydgoszczy. W październiku tego samego roku został aresztowany przez UB i pod zarzutem szpiegostwa wojskowego skazany na karę śmierci. Bolesław Bierut zmienił jednak ten wyrok na 5 lat więzienia, dzięki czemu w 1951 wyszedł na wolność. Następnie podjął pracę jako kierownik transportu w Rejonie Lasów Państwowych w Poznaniu, a później jako radca prawny w Koninie. Był współzałożycielem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Mieszkał na Łazarzu przy ulicy Hetmańskiej. Był przyjacielem Szkoły Podstawowej im. gen. Stefana Roweckiego „Grota” w Koziegłowach. Zmarł 8 stycznia 2005 w Poznaniu. Wystąpił w filmie dokumentalnym pt. Cichociemni z 1989[2].
Pochowany 15 stycznia 2005 w Alei Zasłużonych na Cmentarzu na Junikowie (pole 5, kwatera AK, grób rodzinny).
Stefan Ignaszak stracił w czasie II wojny światowej dwóch braci: Antoni zginął w tragicznym wypadku jako lotnik w Wielkiej Brytanii, a Feliks – żołnierz AK – zginął w obozie koncentracyjnym Groß-Rosen.
UpamiętnienieEdytuj
19 października 2005 Izbie Pamięci Gimnazjum Nr 1 w Środzie Wielkopolskie nadano imię podpułkownika Stefana Ignaszaka. Odsłonięcia pamiątkowej tablicy dokonał syn Stefana Ignaszaka – Marek.
4 stycznia 2006 na murze za pomnikiem ks. Jerzego Popiełuszki przy kościele Matki Boskiej Bolesnej w Poznaniu odsłonięta została tablica pamiątkowa poświęcona ppłk. Stefanowi Ignaszakowi.
AwanseEdytuj
- plutonowy podchorąży – 30 czerwca 1932
- podporucznik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 21 lokatą
- porucznik – 14 marca 1943 (z chwilą lądowania w okupowanym kraju)
- rotmistrz – ze starszeństwem z dniem 21 września 1944
- major – 29 października 1992
- podpułkownik – 27 lipca 1998
Ordery i odznaczeniaEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Jan Szatsznajder, Cichociemni. Z Polski do Polski, Wrocław: Krajowa Agencja Wydawnicza RSW, 1985, s.122.
- ↑ Cichociemni. filmpolski.pl. [dostęp 2014-01-15].
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 421.
BibliografiaEdytuj
- Jan Szatsznajder, Cichociemni. Z Polski do Polski, Wrocław: Krajowa Agencja Wydawnicza RSW, 1985, ISBN 83-03-01001-8.
- Krzysztof M. Kaźmierczak: „Ściśle tajne – nieznane fakty z historii Wielkopolski 1945-1989”, Polska Presse sp. z o.o., Poznań 2009, ISBN 978-83-88965-78-4
- Olga Kałużyńska & TRJ, Z Żałobnej karty... ś.p. ppłk. mgr Stefan Ignaszak, „Piętnastak” Biuletyn Towarzystwa Byłych Żołnierzy i Przyjaciół 15 Pułku Ułanów Poznańskich Nr 1 (45), Poznań styczeń 2005.
- Stanisław Radomyski, Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1992, ISBN 83-85621-06-7.
Linki zewnętrzneEdytuj
- Stefan Ignaszak – Cichociemny. elitadywersji.org