Wikipedia

Stefan Jaracz

polski aktor

Stefan Jaracz (ur. 24 grudnia 1883 w Żukowicach Starych k. Tarnowa, zm. 11 sierpnia 1945 w Otwocku) – polski aktor teatralny i filmowy, pisarz, publicysta; założyciel i dyrektor teatru Ateneum w Warszawie.

Stefan Jaracz
Ilustracja
Stefan Jaracz w latach 30.
Data i miejsce urodzenia 24 grudnia 1883
Stare Żukowice
Data i miejsce śmierci 11 sierpnia 1945
Otwock
Zawód aktor
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Wawrzyn Akademicki
Multimedia w Wikimedia Commons
„Fotel Jaracza” w Galerii Wielkich Łodzian
Pomnik z popiersiem Jaracza w Olsztynie
Grób Stefana Jaracza, Stare Powązki

ŻyciorysEdytuj

Ukończył szkołę podstawową w Tarnowie. Relegowany z tarnowskiego gimnazjum za działalność w postępowej organizacji patriotyczno-radykalnej "Promieniści", gdzie wraz z Marianem Kukielem i Karolem Radkiem współtworzył koło tarnowskie[1]. Początkowo trafił do gimnazjum w Jaśle, a ostatecznie maturę złożył eksternistycznie w 1903 r. w gimnazjum w Bochni[2]. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Po studiach występował w teatrach w Krakowie, Poznaniu, Łodzi, a ostatecznie w Warszawie. Specjalizował się w tworzeniu postaci „z ludu”. Najprostszymi środkami opartymi na naturalistycznej metodzie mistrza Kazimierza Kamińskiego ukazywał złożoną psychikę człowieka. Do pamiętnych jego ról należą m.in. tytułowe w Judaszu Kazimierza Przerwy-Tetmajera[3], Szczęściu Frania Perzyńskiego, a także jako Grzegorz Dyndała Moliera, Smugoń w Przepióreczce Żeromskiego, Rejent w Zemście Fredry, czy Kaliban w Burzy Szekspira.

Od wczesnej młodości przyjaźnił się z Juliuszem Osterwą. Pracowali wspólnie w teatrach Krakowa i Poznania. Dzielili również mieszkanie. Dyrektor Osterwa zaprosił go do zespołu Reduty, a później także Teatru Narodowego. Współpraca z Jaraczem nieraz okazywała się kłopotliwa ze względu na chorobę alkoholową, do której z żalem przyznał się w ostatnich pismach z lat 40.

W czasie okupacji niemieckiej związał się z polityczno-wojskową katolicką organizacją podziemną Unia. Po wykonaniu w marcu 1941 wyroku sądu Polski Podziemnej na Igo Symie został aresztowany i osadzony na Pawiaku[4][5]. 5 kwietnia 1941 został wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau[4]. Został zwolniony po licznych interwencjach 15 maja 1941 roku.

Zmarł na gruźlicę gardła[6][7], która ujawniła się po jego pobycie w obozie. Został pochowany w alei zasłużonych na cmentarza Powązkowskim w Warszawie (rz. 1, m. 60/61)[8].

Uważany za jednego z największych aktorów polskich i współtwórcę nowoczesnej sztuki aktorskiej.

FilmografiaEdytuj

RodzinaEdytuj

OdznaczeniaEdytuj

UpamiętnienieEdytuj

  • Dawny Teatr Ludowy na scenie którego debiutował,
    Kraków ul. Krowoderska 31.

  • Tablica upamiętniająca Stefana Jaracza.

Teatry im. Stefana JaraczaEdytuj

Ulice im. Stefana JaraczaEdytuj

Stefan Jaracz jest patronem ulic w: Słupsku, Częstochowie, Łodzi, Krakowie, Oświęcimiu, Tarnowie[16], Warszawie, Toruniu, Tychach, Wrocławiu.

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Stanisław Sławomir Nicieja, Dzieje Najnowsze : [kwartalnik poświęcony historii XX wieku] R. 15 z. 1-2 (1983), Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1983, s. 75 [dostęp 2015-12-27].1 stycznia
  2. ↑ Stanisław Kobiela, Siła przyciągania : [z dziejów Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego im. Króla Kazimierza Wielkiego w Bochni i Stowarzyszenia Bochniaków i Miłośników Ziemi Bocheńskiej], Bochnia: Stowarzyszenie Bochniaków i Miłośników Ziemi Bocheńskiej, 2017, ISBN 978-83-924282-4-4, OCLC 1003039677 [dostęp 2021-07-27].
  3. ↑ Edward Krasiński, „Stefan Jaracz”, 1976, s. 83, 84, 109, 137, 167.
  4. ↑ a b Władysław Bartoszewski, Bogdan Brzeziński, Leszek Moczulski: Kronika wydarzeń w Warszawie 1939–1949. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 43.
  5. ↑ Leon Wanat, Za murami Pawiaka, Warszawa 1985, s . 387.
  6. ↑ Legendy polskiego teatru – Stefan Jaracz.
  7. ↑ Kultura polska: Stefan Jaracz. culture.pl.
  8. ↑ Cmentarz Stare Powązki: STEFAN JARACZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-10-19].
  9. ↑ Jadwiga Jaracz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2020-07-01].
  10. ↑ Anna Jaraczówna w bazie filmpolski.pl
  11. ↑ Mikołaj Radwan w bazie filmpolski.pl
  12. ↑ M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 352 „za zasługi na polu twórczości scenicznej”.
  13. ↑ M.P. z 1935 r. nr 151, poz. 177 „za zasługi na polu sztuki teatralnej”.
  14. ↑ M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 305 „za szerzenie zamiłowania do polskiej literatury dramatycznej”.
  15. ↑ Lista osób odznaczonych M.P. z 1945 r. nr 5, poz.   Lista osób odznaczonych
  16. ↑ Ulice – nowe i stare nazwy [dostęp 2020-06-30].

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Jaracz&oldid=64522136”