Stefan Michalik
Stefan Michalik (ur. 6 grudnia 1897 we Frydku, zm. 8 lub 9 maja[1] 1940 w Kalininie) – legionista, starszy przodownik Policji Województwa Śląskiego.
| |
 starszy przodownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1939 |
| Formacja |
Policja Województwa Śląskiego |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się jako Stefan Poremba. Był synem Stefana Poręby, który poznawszy swojego ojca, w 1899 roku przyjął jego nazwisko Michalik oraz Anny z d. Sporysz.
Pierwsze lata życia spędził we Frydku na ówczesnym Śląsku Cieszyńskim, gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej. Po śmierci ojca (w 1904) i matki (w 1911) przeprowadził się do Grybowa, gdzie zamieszkał ze swoim dziadkiem, Kazimierzem.
1 stycznia 1916 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 7. kompanii II batalionu 5 Pułku Piechoty. W lipcu 1916 trafił do niewoli rosyjskiej i został osadzony w obozie dla jeńców w Darnicy koło Kijowa, a następnie w Odessie.
Brał udział w walkach z bolszewikami w okresie przejścia 3 Dywizji Strzelców Polskich z Jelni do Bobrujska.
Po zwolnieniu z obozu wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji pod dowództwem gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Na polecenie Polskiego Komitetu Wojskowego służył jako kurier dostarczając do Korpusu materiały propagandowe[2].
Ponownie do niewoli, tym razem bolszewickiej, trafił w marcu 1918 pod Homlem. Ze względu na miejsce urodzenia uznano go za Czecha i z niewoli wrócił z transportem jeńców czechosłowackich w grudniu 1920. Jeszcze w tym samym miesiącu nielegalnie przekroczył granicę Polską i w styczniu 1921 wstąpił do Armii Polskiej, służąc w pułku w Nowym Sączu.
W okresie od sierpnia do grudnia 1921 pracował w Urzędzie Komisarza Urzędu Emigracyjnego w Oświęcimiu, a od lutego do listopada 1922 roku pracował w Policji Państwowej w Krakowie. Od 1922 policjant Policji Województwa Śląskiego[1][3]. Najpierw jako posterunkowy (od 1 maja 1926), potem przodownik policji (od 1 stycznia 1929) i starszy przodownik Służby Śledczej (od 1 lutego 1937). Zajmował się tematyką fałszerstw.
W 1939 ewakuowany z Bielska został przeniesiony na wschód. Aresztowany 24 września 1939 roku w Kosowie Huculskim dostał się do niewoli radzieckiej. Internowany następnie w więzieniu w Stanisławowie, trafił do obozu w Juchnowie, a 27 grudnia 1939 do obozu NKWD w Ostaszkowie.
Według listy 054/1-312-84 z 5 maja 1940 został wysłany na śmierć w Kalininie. Zamordowany w nocy z 8 na 9 maja 1940 roku[1]. Pochowany w Miednoje[4].
Postanowieniem nr 112-52-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie na stopień aspiranta Policji Państwowej. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[5].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[6]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Aleksander Gurjanow, Zabici w Kalininie, pochowani w Miednoje (Убиты в Калинине, захоронены в Медном), t. 2, Moskwa: Memoriał, 2019, s. 71, ISBN 978-5-6041921-5-3.
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-08-19].
- ↑ Stefan Michalik - Polskie Cmentarze Wojenne - Bykownia, Charków, Katyń, Miednoje [online], nekropolie.e-katyn.pl [dostęp 2020-08-20].
- ↑ Księga Cmentarna Miednoje, t.2 [online].
- ↑ Bożena Łojek, Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, „Zeszyty Katyńskie”, 7, 2008, ISBN 978-83-917780-5-0.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
Bibliografia edytuj
- Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, tom II, Warszawa 2005
- Stefan Michalik w Archiwum Wojskowego Biura Historycznego - https://wbh.wp.mil.pl/pl/skanydetale_wyszukiwarka_bazy_personalne/112605/
- Funkcjonariusze Policji – Uroczysty Apel Pamięci 9 listopada 2007 roku, plac marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie polskieradio.pl [dostęp 2012-03-22]
- Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0
- Aleksander Gurjanow, Zabici w Kalininie, pochowani w Miednoje (Убиты в Калинине, захоронены в Медном), t. 2, Moskwa: Memoriał, 2019, s. 71, ISBN 978-5-6041921-5-3.