Stefan Niesiołowski
ⓘ (ur. 4 lutego 1944 w Kałęczewie jako Stefan Myszkiewicz-Niesiołowski[1][2]) – polski polityk, entomolog i nauczyciel akademicki, profesor nauk biologicznych, działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL. Poseł na Sejm X, I, III, VI, VII i VIII kadencji (1989–1993, 1997–2001, 2007–2019), w latach 2005–2007 senator VI kadencji, w latach 2007–2011 wicemarszałek Sejmu VI kadencji.
 Stefan Niesiołowski (2016) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Stefan Konstanty Niesiołowski |
|---|---|
| Imię i nazwisko po urodzeniu |
Stefan Myszkiewicz-Niesiołowski |
| Data i miejsce urodzenia |
4 lutego 1944 |
| Wicemarszałek Sejmu VI kadencji | |
| Okres |
od 6 listopada 2007 |
| Przynależność polityczna | |
| Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego | |
| Okres |
od 25 listopada 1991 |
| Przynależność polityczna | |
| |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujWykształcenie i działalność naukowa
edytujW 1966 ukończył studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Łódzkiego i podjął następnie pracę jako pracownik naukowy tej instytucji. W 1979 uzyskał stopień doktora nauk biologicznych, a w 1990 stopień doktora habilitowanego. W 2005 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk biologicznych[3]. Jako nauczyciel akademicki związany z macierzystą uczelnią, został profesorem w Katedrze Zoologii Bezkręgowców i Hydrobiologii UŁ. Specjalizuje się w zagadnieniach z zakresu entomologii.
Działalność publiczna do 1989
edytujPodczas studiów był uczestnikiem duszpasterstwa akademickiego. W 1965 został współzałożycielem (wraz z Andrzejem Czumą, Benedyktem Czumą, Marianem Gołębiewskim i Emilem Morgiewiczem) konspiracyjnej organizacji Ruch[4]. W latach 1968–1970 uczestnik akcji wynoszenia z instytucji państwowych sprzętu poligraficznego do wydawania podziemnego „Biuletynu”, gdzie był autorem tekstów o tematyce historycznej. W 1965 namalował słowo „Katyń” na pomniku przyjaźni polsko-radzieckiej w Łodzi, w sierpniu 1968 zrzucił tablicę z płaskorzeźbą Włodzimierza Lenina ze szczytu Rysów w Tatrach, a w 1970 był pomysłodawcą podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie[4].
W czerwcu 1970 został aresztowany w związku z oskarżeniem o przygotowania do obalenia przemocą ustroju PRL. 23 października 1971 skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie na karę 7 lat pozbawienia wolności. Karę odbywał w zakładzie karnym w Barczewie[5]. 24 września 1974 zwolniony został na mocy amnestii[4]. W grudniu 1975 został sygnatariuszem listu do Sejmu PRL przeciwko proponowanym zmianom w Konstytucji PRL. Od 1977 działał w ROPCiO, publikował teksty w niezależnym piśmie „Opinia”.
Od września 1980 należał do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, był członkiem Komitetu Założycielskiego na Uniwersytecie Łódzkim, a w 1981 przewodniczącym komisji uczelnianej związku[4]. W maju 1981 był delegatem na I WZD Regionu Ziemia Łódzka. Współzałożyciel, autor i redaktor pisma związkowego „Solidarność Ziemi Łódzkiej”.
Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce został internowany w ośrodku odosobnienia w Jaworzu, a następnie w Darłówku. 26 listopada 1982 został zwolniony z internowania[4]. Później prowadził wykłady i prelekcje w kościołach, publikował także w pismach podziemnych: „Antyk”, „Kurs”, „Biuletyn Uniwersytetu Łódzkiego”, „Prześwit”, „Tygodnik Mazowsze”.
W związku ze swoją działalnością opozycyjną w latach 1970–1973, 1974–1986 i 1986–1987 był rozpracowywany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa[1].
Działalność publiczna od 1989
edytuj
Był współzałożycielem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, od początku zasiadając w jego władzach naczelnych. W sejmie kontraktowym wspólnie z Markiem Jurkiem i Janem Łopuszańskim współtworzył charakterystyczny wizerunek tej partii. Wystąpił ze Zjednoczenia w 2001, w tym samym roku krótko związany był z Przymierzem Prawicy[6]. W 2003 wraz ze Zbigniewem Romaszewskim i Janem Rulewskim współtworzył ugrupowanie Suwerenność-Praca-Sprawiedliwość.
Był posłem trzech kadencji – w latach 1989–1991 z ramienia Komitetu Obywatelskiego, w latach 1991–1993 z ramienia Wyborczej Akcji Katolickiej i w latach 1997–2001 z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność, kiedy przewodniczył zespołowi chrześcijańsko-narodowemu w ramach klubu parlamentarnego AWS, który skupiał posłów i senatorów ZChN. W wyborach parlamentarnych w 2001 kandydował ponownie na posła z poparciem Ruchu Społecznego AWS, jednak Akcja Wyborcza Solidarność Prawicy nie uzyskała mandatów w Sejmie.
W 2005 został wybrany na senatora z okręgu łódzkiego z rekomendacji Platformy Obywatelskiej (startował jako bezpartyjny, następnie wstąpił do PO). PO zgłaszała jego kandydaturę na wicemarszałka Senatu, jednak została ona odrzucona w tajnym głosowaniu[7]. W trakcie VI kadencji Senatu pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych[8].
W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz czwarty uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu lubuskim 69 385 głosów. 6 listopada 2007 został wybrany wicemarszałkiem Sejmu, otrzymując 292 głosy poparcia przy 158 głosach sprzeciwu[9]. Objął również funkcję przewodniczącego Polsko-Tajwańskiego Zespołu Parlamentarnego[10].
W wyborach w 2011 został wybrany na posła VII kadencji, otrzymując w okręgu lubuskim 36 993 głosy[11]. W 2015 również z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (dostał 29 304 głosy)[12]. We wrześniu 2016 wystąpił z PO, współtworząc koło poselskie i stowarzyszenie Europejscy Demokraci[13], które w listopadzie tego samego roku współtworzyło Unię Europejskich Demokratów. W 2017 zasiadł w zarządzie krajowym tej partii, a w lutym 2018 w federacyjnym klubie poselskim PSL-UED (po rozwiązaniu koła UED), przekształconym w lipcu 2019 w klub PSL-Koalicja Polska. Wszedł w skład Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie[14].
W styczniu 2019 prokurator Prokuratury Krajowej wystąpił o uchylenie politykowi immunitetu w związku z zamiarem przedstawienia mu zarzutów dokonania przestępstw korupcyjnych z lat 2013–2015. Stefan Niesiołowski zrzekł się immunitetu i zaprzeczył popełnieniu zarzuconych mu w kwietniu tego samego roku czynów (mających polegać na przyjmowaniu i żądaniu korzyści osobistych oraz majątkowych od znanych mu przedsiębiorców)[15][16]. Nie wystartował w wyborach parlamentarnych w 2019 i ogłosił zakończenie swojej aktywności politycznej[17][18]. W czerwcu 2022 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi nieprawomocnie uniewinnił polityka od wszystkich zarzucanych mu czynów[19][20]. We wrześniu 2023 Sąd Okręgowy w Łodzi nie uwzględnił apelacji prokuratora i utrzymał w mocy wyrok uniewinniający, co prawomocnie zakończyło postępowanie w sprawie[21].
W lutym 2025 powrócił do Platformy Obywatelskiej[22], zostając członkiem nowo utworzonego koła PO Łódź Centrum[23].
Życie prywatne
edytujJego dziadek Bronisław Łabędzki został w 1905 zesłany na Syberię za organizowanie strajku szkolnego. Wuj Tadeusz Łabędzki był jednym z przedwojennych przywódców Młodzieży Wszechpolskiej. Został zabity w 1946 przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w czasie przesłuchania. Ojcem Stefana Niesiołowskiego był Janusz Myszkiewicz-Niesiołowski[24], uczestnik wojny polsko-bolszewickiej oraz kampanii wrześniowej, w czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej. Jego matką była Halina z domu Łabędzka[25].
Stefan Niesiołowski jest żonaty z Anną Królikowską-Niesiołowską; ma córkę Joannę[26]. Brat Marka Niesiołowskiego, również działacza opozycji w okresie PRL. Nosił po ojcu podwójne nazwisko Myszkiewicz-Niesiołowski, które formalnie zmienił w 2010[2].
Odznaczenia i wyróżnienia
edytuj- Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1989, nadany przez prezydenta RP na uchodźstwie[27]
- Krzyż Wolności i Solidarności – 2017, nadany przez prezydenta RP Andrzeja Dudę[28][29] (odmówił jego przyjęcia[30])
- Wielka Wstęga Orderu Lśniącej Gwiazdy – 2009, Republika Chińska[31][32]
- Złoty Krzyż Honorowy Bundeswehry – 2014, Niemcy[33]
- Wyróżnienia
- W 2007 został laureatem plebiscytu programu Szkło kontaktowe emitowanego w TVN24, otrzymując „Lustro Szkła Kontaktowego”.
- W 2013 na jego cześć został nazwany gatunek muchówki, Suillia niesiolowskii, odkryty przez Andrzeja Józefa Woźnicę[34].
Publikacje
edytuj- „Ruch” przeciw totalitaryzmowi (pod pseudonimem Ewa Ostrołęcka), Niezależna Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1985.
- Wysoki brzeg, „W Drodze”, Poznań 1989.
- Spojrzenie na Amerykę, „Kurs”, Warszawa-Łódź 1990.
- Niemieccy przeciwnicy Hitlera, Liber, Łódź 1995.
- Meszki (Simuliidae, Diptera) (współautor Ewa Bokłak), Wyd. UŁ, Łódź 2001.
- W wolnej III Rzeczypospolitej. Wybór tekstów prasowych 1990–2001, „Apla”, Łódź 2001.
- Muchówki (Diptera), wujkowate (Empididae: Hemerodromiinae, Clinocerinae), Wyd. UŁ, Łódź 2005.
- Nie walczyliśmy na próżno, Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, Warszawa 2009.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Dane osoby z katalogu osób „rozpracowywanych”. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2025-02-08].
- ↑ a b Znany łódzki polityk zmienia nazwisko. Zostaje tylko Niesiołowski. naszemiasto.pl, 21 lipca 2010. [dostęp 2025-03-07].
- ↑ M.P. z 2005 r. nr 83, poz. 1173
- ↑ a b c d e Włodzimierz Domagalski: Stefan Konstanty Niesiołowski. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2019-10-13].
- ↑ Piotr Wesołowski: Więzień Niesiołowski. wyborcza.pl, 27 października 2012. [dostęp 2012-10-28].
- ↑ Inauguracja Przymierza Prawicy. wprost.pl, 21 kwietnia 2001. [dostęp 2012-07-22].
- ↑ Sprawozdanie stenograficzne z posiedzenia Senatu VI kadencji (1. posiedzenie, 20 i 27 października 2005). [dostęp 2012-07-22].
- ↑ Biogram na stronie Senatu (VI kadencja). [dostęp 2022-10-14].
- ↑ Znamy nazwiska wicemarszałków Sejmu. gazeta.pl, 6 listopada 2007. [dostęp 2011-12-05].
- ↑ Współpraca międzynarodowa Sejmu. Grupy bilateralne. Polsko-Tajwański Zespół Parlamentarny (VI kadencja). sejm.gov.pl. [dostęp 2012-07-22].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2012-07-22].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
- ↑ Wyrzuceni z PO założyli nowe koło poselskie. Wśród nich Stefan Niesiołowski. gazeta.pl, 21 września 2016. [dostęp 2016-09-21].
- ↑ Komitet Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. [dostęp 2021-06-01].
- ↑ Stefan Niesiołowski jest gotów oddać immunitet. wnp.pl, 31 stycznia 2019. [dostęp 2019-01-31].
- ↑ Zarzuty dla Stefana Niesiołowskiego. Nie chciał składać wyjaśnień i odpowiadać na pytania. tvn24.pl, 5 kwietnia 2019. [dostęp 2020-08-07].
- ↑ Stefan Niesiołowski kończy z polityką. O przyszłość nie musi się martwić. money.pl, 14 lipca 2019. [dostęp 2019-10-13].
- ↑ Niesiołowski ogłasza, że wycofuje się z polityki. „Nie będę się wygłupiał”. wyborcza.pl, 4 lipca 2019. [dostęp 2020-08-07].
- ↑ Maciej Zubel: Jest wyrok ws. Stefana Niesiołowskiego. Chodzi o zarzuty korupcyjne. wp.pl, 20 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-20].
- ↑ Zapadł wyrok w sprawie Stefana Niesiołowskiego. Jest niewinny. onet.pl, 20 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-20].
- ↑ Stefan Niesiołowski został uniewinniony. Sąd nie uwzględnił apelacji prokuratury. rp.pl, 26 września 2023. [dostęp 2023-09-26].
- ↑ Powrót Stefana Niesiołowskiego. Wstąpił do swojej dawnej partii. onet.pl, 8 lutego 2025. [dostęp 2025-02-08].
- ↑ Stefan Niesiołowski wraca do polityki. „Czeka nas ciężka walka”. tvp.info, 8 lutego 2025. [dostęp 2025-02-19].
- ↑ Donata Subbotko: Stefan Niesiołowski: Mówią o nas „mordercy, komuniści i złodzieje”. Czym jest porównanie kogoś do piżmoszczura?. wyborcza.pl, 7 stycznia 2017. [dostęp 2022-06-20].
- ↑ Niesiołowski: Moja mama była aniołem. se.pl, 6 października 2008. [dostęp 2018-01-11].
- ↑ Kamil Rakosza: Profesor biologii, mąż i tato bardzo zdolnych kobiet. Prywatne życie Stefana Niesiołowskiego. natemat.pl, 31 stycznia 2019. [dostęp 2019-10-13].
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu „Odrodzenia Polski”. Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, 15 grudnia 1989. s. 99. [dostęp 2017-06-23].
- ↑ M.P. z 2017 r. poz. 469
- ↑ Krzyże Wolności i Solidarności dla działaczy opozycji antykomunistycznej. dzienniklodzki.pl, 23 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-23].
- ↑ Niesiołowski odmówił przyjęcia od IPN odznaczenia, bo instytut „działa jako pisowskie narzędzie”. polsatnews.pl, 16 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-24].
- ↑ Orders and decorations bestowed by President. president.gov.tw. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
- ↑ Taiwan recognizes Polish lawmaker as long-standing friend. taipeitimes.com. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
- ↑ Stefan Niesiołowski mit dem Ehrenkreuz der Bundeswehr ausgezeichnet. polen.diplo.de, 2014. [dostęp 2014-09-30]. (niem.).
- ↑ Gatunek muchówki nazwany na cześć Stefana Niesiołowskiego. interia.pl, 11 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-11].
Bibliografia
edytuj- Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2018-02-13].
- Biogram na stronie Senatu (VI kadencja). [dostęp 2022-10-14].
- Prof. dr hab. Stefan Konstanty Myszkiewicz-Niesiołowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-07-22].
Linki zewnętrzne
edytuj- Stefan Niesiołowski – strona prywatna. [dostęp 2012-07-22].