Stefan Olszowski
Stefan Michał Olszowski (ur. 28 sierpnia 1931 w Toruniu) – polski polityk, działacz komunistyczny, członek Biura Politycznego KC PZPR w latach 1970–1980 oraz 1981–1985, minister spraw zagranicznych w latach 1971–1976 i ponownie w latach 1982–1985. Poseł na Sejm PRL V, VI i VII kadencji.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 sierpnia 1931 |
|---|---|
| Minister spraw zagranicznych | |
| Okres |
od 22 grudnia 1971 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw zagranicznych | |
| Okres |
od 21 lipca 1982 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
          
| |
Życiorys Edytuj
Syn Stefana i Leokadii. Pochodzi z rodziny nauczycielskiej. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim. W 1952 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1953–1956 był działaczem Związku Młodzieży Polskiej, należał również do Zrzeszenia Studentów Polskich. W 1956 reprezentował ZSP w Międzynarodowym Związku Studentów w Pradze, natomiast w latach 1956–1960 był przewodniczącym Rady Naczelnej ZSP. W marcu 1960 został sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Poznaniu. Trzy lata później przeszedł na stanowisko kierownika Biura Prasy Komitetu Centralnego, w ramach tej posady współpracował m.in. z Mieczysławem Moczarem. Od czerwca 1964 był członkiem, a od listopada 1968 sekretarzem KC (do grudnia 1971). W grudniu 1970 wszedł w skład Biura Politycznego KC. Od grudnia 1970 do grudnia 1971 był członkiem BP PZPR i KC PZPR odpowiedzialnym za oświatę[1].
Dwukrotnie pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych – w latach 1971–1976 i 1982–1985. W grudniu 1976 powrócił na stanowisko sekretarza KC. Za krytykę polityki Edwarda Gierka utracił funkcje we władzach partyjnych w lutym 1980 i został wysłany na placówkę dyplomatyczną do Niemiec Wschodnich (jako ambasador). W sierpniu 1980 ponownie wszedł w skład Biura Politycznego KC i został sekretarzem KC. Od lipca 1982 do listopada 1985 minister spraw zagranicznych. Opowiadał się za twardym kursem wobec „Solidarności”.
W latach 1981–1983 zasiadał w prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. Członkiem Biura Politycznego KC był do listopada 1985, członkiem KC do lipca 1986. W 1983 wybrany w skład prezydium Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
W 1986 wyjechał na stałe do Stanów Zjednoczonych. Zamieszkał w Nowym Jorku. W 2007 razem z żoną Zofią i synem Mikołajem przeprowadził się do Eastport na Long Island. W 2008 została wydana książka autorstwa Andrzeja Mrozińskiego i Bogdana Rupińskiego pt. How are you doing Mr Olszowski, w której po raz pierwszy opowiedział o swoim życiu, pracy i wyjeździe do Stanów Zjednoczonych[2].
Odznaczenia Edytuj
- Order Sztandaru Pracy I klasy
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi (1956)[3]
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)[4]
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)[5]
- Krzyż Wielki Orderu Infanta Henryka (Portugalia)
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy (Mongolia, 1975)[6]
- Medal 90-lecia urodzin Georgi Dymitrowa (Bułgaria, 1972)[7]
- Medal 100. Rocznicy Urodzin Georgi Dymitrowa (Bułgaria, 1983)[8]
- Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1975)[9]
- Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1985)[10]
Przypisy Edytuj
- ↑ Zbigniew Osiński, Nauczanie historii w szkołach podstawowych w Polsce w latach 1944–1989: uwarunkowania organizacyjne oraz ideologiczno-polityczne, Lublin 2010, s. 90.
- ↑ How are you doing, Mr. Olszowski.
- ↑ M.P. z 1956 r. nr 66, poz. 768.
- ↑ Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1974, s. 1.
- ↑ Medale „Za Zasługi dla Obronności Kraju” dla członków rządu, „Trybuna Robotnicza”, nr 241, 11 października 1973, s. 2.
- ↑ „Życie Partii”, 1975, nr 9, s. 9.
- ↑ Medale Georgi Dymitrowa dla członków kierownictwa PZPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 266, 8 listopada 1972, s. 1.
- ↑ „Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 1 (107), styczeń–marzec 1984, s. 116.
- ↑ Medale radzieckie dla polskich przywódców, „Dziennik Bałtycki”, nr 106, 9–11 maja 1975, s. 1.
- ↑ „Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 4 (114), październik–grudzień 1985, s. 265.
Bibliografia Edytuj
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991.
- Informacje w BIP IPN.