Stefan Orliński

Stefan Orliński (ur. 9 listopada 1907 w Nowej Hucie, powiat Gostynin, zm. 22 września 1966 w Warszawie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Stefan Orliński

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1907 Nowa Huta, powiat Gostynin, Polska
Data i miejsce śmierci	22 września 1966 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Syn Józefa i Konstancji z domu Tomczak. Z Wojskiem Polskim związany od 1929; do 1931 służył w 14 pułku piechoty we Włocławku. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej skierowany do Modlina, potem do Warszawy. W 1938 ukończył Szkołę Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy i został awansowany na podporucznika. Kampanię wrześniową odbył w stopniu porucznika; walczył na Kielecczyźnie, 7 września 1939 odniósł ciężką ranę, w efekcie której utracił prawą rękę. Po leczeniu szpitalnym w Radomiu i Warszawie trafił w 1940 do obozu jenieckiego XII A w Hadamar (potem w obozie jenieckim VII A Murnau).

W 1945 powrócił do Polski i zgłosił się do wojska. Od 2 września 1945 do 1948 dowodził batalionem szkolnym w Oficerskiej Szkole Samochodowej im. gen. Aleksandra Waszkiewicza w Pile, uzyskał w tym okresie kolejne awanse oficerskie – na kapitana (24 grudnia 1945) i majora (19 sierpnia 1946). Przeniesiony do Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 2 w Elblągu, pełnił funkcję dowódcy pułku i dywizji piechoty. 22 lipca 1949 awansowany na podpułkownika, 10 grudnia 1952 na pułkownika.

W latach 1954–1955 odbył studia w Akademii Sztabu Generalnego im. Karola Świerczewskiego, następnie był komendantem Fakultetu Ogólnowojskowego na tej uczelni, a w latach 1957–1959 zastępcą komendanta ds. liniowych. Od 14 lipca 1956 generał brygady. W latach 1959–1963 komendant garnizonu miasta stołecznego Warszawy, 1964–1965 przewodniczył Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei. Od 1965 pełnił funkcję inspektora ds. organizacji paramilitarnych w Inspektoracie Obrony Terytorialnej Kraju.

Należał do PZPR. W latach 1957–1961 sprawował mandat radnego miasta stołecznego Warszawy, od listopada 1958 był prezesem Zarządu Głównego Związku Inwalidów Wojennych PRL. Nadano mu honorowe członkostwo tej organizacji oraz Związku Ociemniałych Żołnierzy. Został odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem za Warszawę 1939-1945 Srebrnym i Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945.

Pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Komunalnego (d. Wojskowego) na Powązkach w Warszawie (kwatera A19-lewe półkole-3/4). W imieniu kierownictwa MON w pogrzebie uczestniczył m.in. wiceminister obrony narodowej, Główny Inspektor Obrony Terytorialnej gen. dyw. Grzegorz Korczyński.

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Od 1939 żonaty z Heleną Jadwigą z domu Dobrzelecką (1909-1994). Małżeństwo miało syna i córkę.

Bibliografia

• Marian Krwawicz, Stefan Orliński, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXIV, 1979
• „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 4/1966, s. 357–358.
• „Żołnierz Wolności”, 9 X 1963 r., s. 2.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 115–117.