Stefan Wilkanowicz
Stefan Mieczysław Wilkanowicz (ur. 3 stycznia 1924 w Młocinach[1], zm. 9 lipca 2022[2] w Krakowie) – polski publicysta, dziennikarz, działacz katolicki.
 Stefan Wilkanowicz (2008) | |
| Data i miejsce urodzenia |
3 stycznia 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 lipca 2022 |
| Zawód, zajęcie |
pisarz, publicysta |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujZ wykształcenia był inżynierem (absolwentem Politechniki Warszawskiej) i filozofem (studia z tej dziedziny ukończył na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim). Początkowo pracował w zakładach mechanicznych Ursusa[1]. W latach 1956–1957 brał udział w zakładaniu Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie i Krakowie. Od 1957 pracował w „Znaku” i „Tygodniku Powszechnym”. W latach 1978–1994 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Znak”.
W latach 1972–1979 przewodniczył komisji apostolstwa świeckich w ramach duszpasterskiego synodu archidiecezji krakowskiej, w okresie 1977–1988 był członkiem Papieskiej Rady do spraw Świeckich. Podczas wydarzeń sierpniowych w 1980 przyłączył się do skierowanego do władz komunistycznych apelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[3]. W 1993 objął funkcję wiceprzewodniczącego Krajowej Rady Katolików Świeckich.
Był także wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej i przewodniczącym jej komisji edukacyjnej, przewodniczącym rady Międzynarodowego Centrum Edukacji o Auschwitz i Holokauście. W 1999 powołany na wiceprzewodniczącego Polskiego Komitetu do spraw UNESCO. Był też przewodniczącym zarządu Fundacji Kultury Chrześcijańskiej „Znak”. Redagował serwis internetowy „Forum Żydzi – Chrześcijanie – Muzułmanie”.
Był autorem kilku książek o tematyce chrześcijańskiej oraz licznych artykułów w różnych periodykach. Był również autorem tekstu[4][5], na podstawie którego Tadeusz Mazowiecki opracował preambułę do Konstytucji RP z 1997[6].
Jego żoną była Maria Teresa Trân Thi Lāi-Wilkanowicz[7]. Pochowany na tynieckim cmentarzu parafialnym[7].
Odznaczenia i wyróżnienia
edytujOdznaczony Krzyżem Oficerskim (2006)[8] i Krzyżem Komandorskim (2012) Orderu Odrodzenia Polski[9]. Był kawalerem Orderu Świętego Sylwestra. W 2004 uhonorowany Nagrodą „Ślad” im. bp. Jana Chrapka[10].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Stefan Wilkanowicz. centrumjp2.pl. [dostęp 2012-11-17].
- ↑ Monika Maciejewska: Zmarł Stefan Wilkanowicz. Publicysta, dziennikarz i działacz katolicki miał 98 lat. polskatimes.pl, 9 lipca 2022. [dostęp 2022-07-09].
- ↑ Apel (64 intelektualistów wraz z załączonym suplementem zawierającym nazwiska sygnatariuszy apelu). karta.org.pl. [dostęp 2020-09-26].
- ↑ Stefan Wilkanowicz: Moja prywatna preambuła. tygodnikpowszechny.pl, 1 grudnia 2015. [dostęp 2019-07-21].
- ↑ Prof. Andrzej Zoll: Tekst preambuły napisał Stefan Wilkanowicz. dziennikpolski24.pl, 4 października 2019. [dostęp 2019-07-21].
- ↑ Konrad Sawicki: Lekcja z preambuły. wyborcza.pl, 10 sierpnia 2012. [dostęp 2012-11-17].
- ↑ a b W piątek pogrzeb Stefana Wilkanowicza. ekai.pl, 13 lipca 2022. [dostęp 2022-07-15].
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 9, poz. 97
- ↑ M.P. z 2012 r. poz. 831
- ↑ 2004: Stefan Wilkanowicz. nagrodaslad.pl. [dostęp 2023-10-29].
Bibliografia
edytuj- Grzegorz Polak, Kto jest kim w Kościele: ekumeniczne „who is who” chrześcijaństwa w Polsce, Katolicka Agencja Informacyjna, Warszawa 1999.