Stefan Zagórski
Stefan Zagórski (ur. 27 czerwca 1893, zm. ?) – major saperów Wojska Polskiego.
 major saperów
| |
| Data urodzenia |
27 czerwca 1893 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1934 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
6 Pułk Saperów |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Stefan Zagórski urodził się 27 czerwca 1893 roku. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. armii. W 1917 roku jego oddziałem macierzystym był Bośniacko-Hercegowiński pułk piechoty nr 3, a w następnym roku – batalion saperów nr 57. W czasie służby w c. i k. armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: podporucznika (1 stycznia 1916 roku) i porucznika (1 listopada 1917 roku)[1][2].
19 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w „inżynierii i saperach”, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[3]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Grupie Inżynieryjnej nr 5, a jego macierzystym oddziałem był 6 pułk saperów[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 86. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[5]. W następnych latach dowodził kompanią w macierzystym pułku[6][7]. 18 lutego 1928 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[8]. W kwietniu tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy XII batalionu saperów[9][10]. 1 marca 1929 roku został przeniesiony z dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X do 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu na stanowisko szefa saperów[11]. We wrześniu 1930 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie na stanowisko dowódcy batalionu[12]. W kwietniu 1932 roku został przeniesiony do Szefostwa Inżynierii Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem na stanowisko szefa[13][14][15]. 15 listopada 1932 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska, pozostawiony bez przynależności służbowej i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX[16]. Z dniem 31 lipca 1933 roku został przeniesiony w stan spoczynku[17]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w „dyspozycji dowódcy OK VI”[18].
14 września 1939 został przydzielony do Dowództwa Grupy Obrony Lwowa na stanowisko dowódcy saperów[19]. Po kapitulacji załogi Lwowa dostał się do niewoli sowieckiej. W 1940 został skazany na pobyt w łagrze. Został osadzony w obozie Iwdelłag[20].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Srebrny Krzyż Zasługi (4 marca 1925)[21]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[22]
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)[22]
- Brązowy Medal Waleczności (Austro-Węgry)[22]
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)[22]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1917 ↓, s. 247, 697, tu jako „Stephan Zagorsky”.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 157, 1467.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1921 roku, s. 202.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 344.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 232.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 884, 907.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 808, 830.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 48.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 574, 594.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 128.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 301.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 238.
- ↑ Rocznik Szkoły Podchorążych Saperów Rezerwy.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 249, 478.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 listopada 1932 roku, s. 399.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 183.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 350, 974.
- ↑ Dokumenty 1997 ↓, s. 11, 46, 50, 135-136, 209.
- ↑ Stefan Zagórski w Indeksie Represjonowanych
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 63, poz. 237 „za szczególne zasługi, położone w dziedzinie organizacji i administracji armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
- ↑ a b c d Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1467.
Bibliografia edytuj
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- „Rocznik Szkoły Podchorążych Saperów Rezerwy”
- Dokumenty obrony Lwowa 1939. Artur Leinwand (oprac.). Warszawa: Instytut Lwowski, 1997. ISBN 83-910659-0-1.