Stefania Grodzieńska
Stefania Nina Grodzieńska-Jurandot (ur. 2 września 1914 w Łodzi, zm. 28 kwietnia 2010 w Konstancinie-Jeziornie) – polska pisarka, aktorka estradowa i teatralna, satyryczka.
| ||
 Stefania Grodzieńska | ||
| Data i miejsce urodzenia | 2 września 1914 Łódź | |
| Data i miejsce śmierci | 28 kwietnia 2010 Konstancin-Jeziorna | |
| Zawód | aktorka tancerka pisarka | |
| Współmałżonek | Jerzy Jurandot | |
| Lata aktywności | 1933–2010 | |
| Odznaczenia | ||
 
| ||
Spis treści
ŻyciorysEdytuj
Dzieciństwo spędziła w Łodzi. Jej rodzice mieszkali za granicą, była wychowywana przez dziadków. Uczęszczała tam do szkoły baletowej. Do Warszawy przeniosła się w 1933. Pracowała w teatrzyku Cyganeria, tańczyła w Teatrze Kameralnym, w końcu Fryderyk Jarosy zaangażował ją do zespołu Cyrulika Warszawskiego. W okresie wojny wraz z mężem trafiła do getta warszawskiego, gdzie występowała w teatrze Femina[1]. Pisała również wiersze pod pseudonimem Stefania Ney (było to nazwisko jej matki), wydane w 1949 przez Państwowy Instytut Wydawniczy w zbiorze „Dzieci getta”[2].
Po II wojnie światowej zaczęła pisywać felietony do „Szpilek”, pisywała także monologi i skecze. Jej teksty wykonywali m.in.: Hanka Bielicka, Adolf Dymsza, Loda Halama, Alina Janowska, Kalina Jędrusik, Bogumił Kobiela, Irena Kwiatkowska. Przez kilka lat Stefania Grodzieńska pracowała w Polskim Radiu, a przez kilkanaście lat w redakcji rozrywki Telewizji Polskiej.
Od 1937 była żoną Jerzego Jurandota – poety, dramaturga, satyryka i autora tekstów piosenek. Miała z nim córkę Joannę Jurandot-Nawrocką (1946-2016), realizatorkę telewizyjną i publicystkę.
Zmarła po krótkiej chorobie 28 kwietnia 2010 w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie[3]. Została pochowana 4 maja 2010 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[4].
TwórczośćEdytuj
Zbiory felietonów:
- Dzionek satyryka
- Jestem niepoważna
- Brzydki ogród (Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1974)
- Felietony i humoreski
- Plagi i plażki
- Rozmówki
- Kłania się PRL
- Kawałki żeńskie, męskie i nijakie
Powieści:
- Wspomnienia chałturzystki
Książki biograficzne:
- Urodził go Niebieski Ptak (wspomnienia o Fryderyku Jarosym)
- Już nic nie muszę (autobiograficzna)
- Nie ma z czego się śmiać (autobiograficzna)
Nagrody i wyróżnieniaEdytuj
Odznaczenia:
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w długoletniej działalności radiowej (2000)
- Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2007)[5]
PrzypisyEdytuj
- ↑ Stefania Grodzieńska we wspomnieniach Heleny Birenbaum
- ↑ Magda Koralewska, Małe wspomnienie o osobie, o której dziś usłyszałam po raz pierwszy, Beit Kraków
- ↑ dżek, PAP: Zmarła Stefania Grodzieńska. Gazeta.pl, 28 kwietnia 2010. [dostęp 28 kwietnia 2010].
- ↑ Stefania Grodzieńska spoczęła na Powązkach. wp.pl, 4 maja 2010. [dostęp 4 maja 2010].
- ↑ 60-lecia Teatru Syrena w Warszawie. gazeta.pl, 14 grudnia 2007. [dostęp 16 grudnia 2012].
Linki zewnętrzneEdytuj
- Stefania Grodzieńska w bazie IMDb (ang.)
- Stefania Grodzieńska w bazie Filmweb
- Stefania Grodzieńska w bazie filmpolski.pl
- Stefania Grodzieńska w bazie e-teatr.pl