Wikipedia

Storczyk drobnokwiatowy

Storczyk drobnokwiatowy, storczyk drobnokwiatowy typowy[4] (Neotinea ustulata (L.) R.M.Bateman, Pridgeon & M.W.Chase)[5] – gatunek rośliny należący do rodziny storczykowatych (Orchidaceae). W wykazie gatunków flory Polski opisany jako Orchis ustulata L[4]. Po odkryciu polifiletycznego charakteru rodzaju Orchis gatunek ten włączony został do rodzaju Neotinea[6].

Storczyk drobnokwiatowy
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

szparagowce

Rodzina

storczykowate

Podrodzina

storczykowe

Rodzaj

Neotinea

Gatunek

storczyk drobnokwiatowy

Nazwa systematyczna
Neotinea ustulata (L.) R.M.Bateman, Pridgeon & M.W.Chase
Lindleyana 12: 122 1997[3]
Synonimy
  • Orchis ustulata L.[3]
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Kwiatostan
Pokrój

Rozmieszczenie geograficzne edytuj

Główny ośrodek występowania znajduje się w Europie Środkowej[7]. Zwarty zasięg występowania ciągnie się od Anglii po Ural oraz obejmuje przylegające do niego obszary Kaukazu i Syberii. W Polsce jest rzadki. Podany został z około 130 stanowisk znajdujących się głównie w Wielkopolsce, nad dolną Wisłą, na Mazowszu, Dolnym Śląsku, Wyżynie Małopolskiej i Lubelskiej, w Sudetach i Karpatach. Większość z tych stanowisk już nie istnieje. W Karpatach potwierdzono występowanie na następujących stanowiskach: u podnóża Małej Czantorii w Cisownicy (znaleziony w 2007), w Tatrach (Wąwóz Kraków, Hruby Regiel, Suchy Wierch, Żleb pod Czerwienicą), na pograniczu miejscowości Szaflary i Biały Dunajec, na Pogórzu Spiskim (wzniesienie Na Wierch), w Pieninach (Kurnikówka i Wysoki Wierch)[8]. W Sudetach ostał się w Górach Kaczawskich, gdzie jego jedyne znane stanowisko zlokalizowane jest na wzgórzu Widok. W celu ochrony planuje się powołanie użytku ekologicznego (lub rezerwatu) Murawy na Przełęczy Widok[9][10].

Stanowisko na wzgórzu Widok w Górach Kaczawskich jest jedynym istniejącym z 39 historycznie notowanych w ciągu ostatnich 150 lat w Sudetach. Jest też jedynym stanowiskiem na całym Śląsku[11].

Morfologia edytuj

Łodyga
Prosta, wzniesiona, pojedyncza, o wysokości 20-40 cm. Pod ziemią 2 kuliste bulwy[12].
Liście
2-4 liście tworzą różyczkę liściową, Są jajowatolancetowate, niebieskozielone. Na łodydze występuje tylko 1-2 liście. Wszystkie pochwiasto obejmują łodygę i są bezplamkowe[7].
Kwiaty
Z powodu budowy kwiatów gatunek niemożliwy do pomylenia z innymi. Zebrane są w gęsty (szczególnie w górnej części) 10-70-kwiatowy kwiatostan, który początkowo jest stożkowaty, potem walcowaty. Kwiaty drobne, o wszystkich listkach okwiatu stulonych i tworzących zamknięty hełm. Z zewnątrz mają kolor od ciemnoczerwonego do czarnobrązowego, z wewnątrz są zielonkawe i nabiegłe czerwono. Warżka trzyłatkowa, jej środkowa łatka jest wyciągnięta daleko do przodu i rozcięta, łatki boczne o lancetowatym kształcie są odstające i drobno ząbkowane na brzegach. Warżka barwy białawej z drobnymi purpurowymi plamkami. Ostroga ma długość 1,6-2,2 mm, jest stożkowata i wygięta w dół, biaława. Pyłkowiny żółte[7].

Biologia i ekologia edytuj

Rozwój
Bylina, geofit. Kwitnie od maja do czerwca, a odmiana N. ustulata var. ustulata w lipcu i sierpniu. Rozmnaża się wyłącznie przez nasiona[8]. Gatunek allogamiczny, zapylany przez trzmiele (Bombus) i muchówki z rodzaju Echinomyia. Kwiaty imitują budową i zapachem (pachną miodem) kwiaty roślin nektarodajnych, nie wytwarzają jednak nektaru. Procentowa liczba zawiązanych owoców jest wysoka.
Siedlisko
Roślina światłolubna. Rośnie w murawach kserotermicznych i naskalnych (w Tatrach), zwłaszcza na słonecznych zboczach. Zazwyczaj populacje liczą od kilku do kilkudziesięciu osobników. Największa ze znanych w Polsce na Garbie Pińczowskim w 1999 liczyła około 500 osobników[12]. W Polsce najwyżej położone stanowisko znajduje się w Żlebie pod Czerwienicą (ok. 1400 m n.p.m.)[8], poza Polską rośnie do wysokości 2500 m[7].
Genetyka
Liczba chromosomów 2n = 42[7]. Tworzy mieszańce z Orchis lactea i Orchis tridentata[7]. Oprócz typowej formy gatunku opisano podgatunek Neotinea ustulata var. aestivalis (Kümpel) Tali, M.F.Fay & R.M.Bateman[7].

Zagrożenia i ochrona edytuj

Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. Kategorie zagrożenia:

Chroniony jest również Konwencją Waszyngtońską[8]. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest zalesianie lub samorzutne zarastanie lasem jego stanowisk, zaorywanie muraw, a w Tatrach także zarastanie stanowisk kosodrzewiną[12].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-08-04] (ang.).
  3. ↑ a b The Plant List Neotinea ustulata. [dostęp 2017-03-21].
  4. ↑ a b Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  5. ↑ Kadereit J. W., Albach D. C., Ehrendorfer F., Galbany-Casals M. i inni. Which changes are needed to render all genera of the German flora monophyletic?. „Willdenowia”. 46, s. 39 – 91, 2016. DOI: 10.3372/wi.46.46105. 
  6. ↑ Bateman, Richard M.; Hollingsworth, Peter M.; Preston, Jillian; Yi-Bo, Luo; Prodgeon, Alec M. & Chase, Mark W.. Molecular phylogenetics and evolution of Orchidinae and selected Habenariinae (Orchidaceae). „Bot. J. Linn. Soc.”. 142(1), s. 1–40, 2003. DOI: 10.1046/j.1095-8339.2003.00157.x. 
  7. ↑ a b c d e f g Helmut Baumann: Storczyki Europy i obszarów sąsiednich. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2010. ISBN 978-83-7073-698-9.
  8. ↑ a b c d Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
  9. ↑ Użytek ekologiczny Kapella. [dostęp 2012-08-28]. (pol.).
  10. ↑ Urząd Miasta i Gminy w Świerzawie: Inne [online], www.swierzawa.pl [dostęp 2017-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-30] (pol.).
  11. ↑ Marek Krukowski: Storczyk drobnokwiatowy „Orchis ustulata” L. w Sudetach, Przyroda Sudetów Zachodnich, t. 5, Jelenia Góra 2002, s. 3-11, ISSN 1508-6135
  12. ↑ a b c Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2006. ISBN 978-83-7073-444-2.
  13. ↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  14. ↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
  15. ↑ Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Storczyk_drobnokwiatowy&oldid=72986407”