Styk ochronny
Styk ochronny – w łącznikach wtykowych styk służący do uziemienia lub zerowania przyłączonych do gniazd odbiorników[1].
Styk ten ma zastosowanie w łączeniu urządzeń I klasy ochronności oraz w pomieszczeniach lub obiektach, w których wymagane są środki ochronny przeciwporażeniowej dodatkowej (ochrona przed dotykiem pośrednim). Styki ochronne łączników wtykowych wykonane są podobnie jak styki prądowe (robocze). Mają zazwyczaj przekrój kołowy i wykonane są z mosiądzu[a]. Styki ochronne różni od styków prądowych szerszy przekrój i ich długość. Gniazda i wtyczki są tak skonstruowane, żeby podczas łączenia najpierw nastąpiło połączenie styków ochronnych a potem prądowych. Przy rozłączaniu następuje najpierw rozłączenie styków prądowych a później ochronnych.[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Witold Kotlarski, Jerzy Grad, "Aparaty i urządzenia elektryczne", Biblioteka elektryka 8, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, wyd. VI, Warszawa 1997, ISBN 83-02-06581-1, str. 98,
- ↑ Henryk Markiewicz, Instalacje elektryczne, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne Warszawa 1996, ISBN 83-204-2286-8, str. 71-73
Uwagi edytuj
- ↑ W niektórych łącznikach wtykowych styki mogą mieć przekrój prostokątny lub być w formie sprężystych blaszek bocznych jak w przypadku gniazd i wtyczek typu Schuko. Istnieją jeszcze łączniki siłowe starszego typu, których obudowy wykonane są ze stopów aluminium a styk ochronny jest trwale do niej podłączony.