Suchorze
Suchorze (kaszb. Sëchòrzé, niem. Zuckers) – osada w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie bytowskim, w gminie Trzebielino, przy skrzyżowaniu drogi krajowej nr 21 (Ustka–Miastko) z drogą wojewódzką nr 209. Miejscowość jest siedzibą sołectwa Suchorze w którego skład wchodzą również Moczydło, Uliszkowice i Zielin Górny.
| Artykuł | 54°16′30″N 17°5′58″E |
| - błąd | 38 m |
| WD | 54°19'N, 17°5'E, 54°16'30.76"N, 17°5'55.25"E |
| - błąd | 20939 m |
| Odległość | 3 m |
| ||||
| ||||
 Kościół parafialny pw. św. Jana Bosko | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  pomorskie
| |||
| Powiat | bytowski | |||
| Gmina | Trzebielino | |||
| Liczba ludności (2008) | 664 | |||
| Strefa numeracyjna | 59 | |||
| Kod pocztowy | 77-233 | |||
| Tablice rejestracyjne | GBY | |||
| SIMC | 0751887 | |||
Położenie na mapie gminy Trzebielino  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu bytowskiego  | ||||
 54°16′30″N 17°05′58″E/54,275000 17,099444
| ||||
HistoriaEdytuj
Suchorze należało do rodu Massowów. Kolonizacja ziem należących do tego rodu rozpoczęła się w XIII-XIV wieku[1]. Na początku XVII wieku tereny Pojezierza Bytowskiego były niepokojone przez wojska szwedzkie. Z powodu rabunków i kontrybucji miejscowi chłopi uciekali do lasów, a wsie pustoszały. Pastor z Cetynia opisywał ją wówczas w taki sposób: „Mieszka w niej 10 chłopów, z czego 6 gospodarstw jest pustych, ani stajni ani domów. Role i pola należące do wsi porosłe są częściowo lasem, a niektóre grunta piaskiem zaniosło”[2]. Rozwój wsi nastąpił pod koniec XIX wieku gdy wybudowano obie szosy i zintensyfikowany został ruch drogowy. Niegdyś Suchorze słynęło z karczmy-zajazdu, chętnie odwiedzanego przez przejeżdżających tędy miastczan i bytowian[3].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.
ZabytkiEdytuj
- Pałac i dwór (2 poł. XIX w.)[4].
PrzyrodaEdytuj
Miejscowość obfituje w pomniki przyrody. Rośną tu: lipa drobnolistna, jesion wyniosły oraz dęby szypułkowe[5].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Z. Boras: W okresie rozbicia feudalnego i pod rządami ostatnich Gryfitów. Poznań: 1971, s. 52–53, seria: Dzieje Ziemi Miasteckiej.
- ↑ J. Sylwestrzak: Pojezierze Bytowskie Monografia geograficzno- ekonomiczna. Gdańsk: Gdańskie Towarzystwo Naukowe, s. 125.
- ↑ Wieści Trzebielińskie.
- ↑ Polska Niezwykła- Suchorze.
- ↑ Bogactwo kulturowe i przyrodnicze wsi pomorskiej. Gdańsk: Pomorski Ośrodek Doradztwa Rolniczego, s. 47.