Sulęcin
Sulęcin (niem. Zielenzig) – miasto powiatowe w województwie lubuskim, w powiecie sulęcińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Sulęcin.
| |||||
| |||||
.jpg) Ul. Kilińskiego - widok od rynku w kierunku wschodnim. | |||||
| |||||
| Państwo |  Polska
| ||||
| Województwo |  lubuskie
| ||||
| Powiat | sulęciński | ||||
| Gmina | Sulęcin | ||||
| Prawa miejskie | 1244 | ||||
| Burmistrz | Dariusz Ejchart | ||||
| Powierzchnia | 8,56 km² | ||||
| Wysokość | 70 - 120 m n.p.m. | ||||
| Populacja (30.06.2016) • liczba ludności • gęstość |
10 237[1] 1195,9 os./km² | ||||
| Strefa numeracyjna | (+48) 95 | ||||
| Kod pocztowy | 69-200 | ||||
| Tablice rejestracyjne | FSU | ||||
Położenie na mapie gminy Sulęcin   Sulęcin | |||||
Położenie na mapie Polski  Sulęcin | |||||
Położenie na mapie województwa lubuskiego  Sulęcin | |||||
Położenie na mapie powiatu sulęcińskiego  Sulęcin | |||||
 52°26′38″N 15°06′58″E/52,443889 15,116111
| |||||
| TERC (TERYT) | 0807044 | ||||
| SIMC | 0935759 | ||||
Urząd miejski ul. Lipowa 1869-200 Sulęcin | |||||
| Strona internetowa | |||||
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 10 355 mieszkańców[2].
Spis treści
NazwaEdytuj
Nazwa pochodzi od nazwy rodowej Sulęta (por. imiona Sulimir, Sulisław). Wzmiankowane od XIII wieku (1244 jako Zulenche, 1286 Sulenzec, 1289 Sulenzhit, 1347 Zcullentzk, 1575 Zyllenzig).
Nazwę Suliencz wymienia również w Rocznikach Królestwa Polskiego spisanych w latach 1455–1480 polski kronikarz Jan Długosz. O miejscowości jako o zamku Suliniec wspomina również polski historyk Marcin Kromer[3]. W 1945 używano urzędowo formy Cielęcin[4], obecna nazwa została administracyjnie zatwierdzona 7 maja 1946[5].
PołożenieEdytuj
Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 8,56 km²[6].
Miasto leży w Województwie lubuskim, w dolinie rzeki Warty na jej dopływem Postomią. Otaczający je krajobraz jest charakterystyczny dla Pojezierza Lubuskiego z pobliska Górą Bukowiec (227 m n.p.m.). Najbliższym dużym miastem, położonym w odległości ok. 45 kilometrów, jest Gorzów Wielkopolski. Przez miasto przebiega linia kolejowa Rzepin-Międzyrzecz i jest ono oddalone o 16 kilometrów od autostrady A2 Berlin-Poznań.
Gmina Sulęcin graniczy z ośmioma gminami w obrębie województwa lubuskiego, w których siedzibami władz gminnych są: Bledzew, Krzeszyce, Lubniewice, Lubrza, Łagów Lubuski, Międzyrzecz, Ośno Lubuskie i Torzym.
Miasto położone jest na wysokości 70–120 metrów nad poziomem morza[7].
W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. gorzowskiego.
HistoriaEdytuj
.jpg)
.jpg)
Miasto rozwinęło się ze słowiańskiej osady targowej na skrzyżowaniu szlaków Frankfurt nad Odrą – Poznań, Krosno Odrzańskie – Gorzów Wielkopolski. Do XII wieku znajdowało się we władaniu piastowskich książąt Śląska. Henryk Brodaty przekazał miasto wraz z 10 wsiami Mroczkowi z Pogorzeli, który z kolei oddał je w 1244 roku templariuszom. W 1258 roku przeszło pod panowanie brandenburskie. W 1269 roku Otto, margrabia brandenburski wzniósł w Sulęcinie zamek.
Po kasacie zakonu w XIV wieku dobra zostały przejęte przez joannitów. Władali oni miastem i okolicą aż do 1810 roku – do sekularyzacji.
W 1574 roku w mieście doszło do spotkania udającego się do Warszawy orszaku Henryka Walezego z powitalną delegacją polskiej szlachty. W 1657 roku przez miasto przeszła ekspedycja odwetowa Stefana Czarnieckiego przeciwko Brandenburgii.
Znaczącą osobą w rozwoju miasta między 1918-1939 rokiem był Karl Kaiser, właściciel fabryki Elektromotoren Werke-Kaiser (obecnie funkcjonuje jedynie w Berlinie), w okresie międzywojennym usytuowana przy wyjeździe w stronę Torzymia (później teren Ursusa). Dzięki niemu zostały stworzone nowe miejsca pracy, Karl Kaiser znacząco wpłynął na rozwój Sulęcina, budując wiele obiektów użyteczności publicznej (m.in. obiekty usytuowane na Winnej Górze - obecnie SOK oraz okolica, niektóre budynki urzędów). Fundator i główny sponsor okolic Sulęcina zginął pod koniec II wojny światowej. Faktem jest również, że częstym gościem w miejscowej fabryce oraz znajdującego się w okolicy MRU był Adolf Hitler (wizytacje w latach 1936-1940).
2 lutego 1945[8] Sulęcin został zdobyty po ciężkich walkach przez wojska 1 Frontu Białoruskiego Armii Radzieckiej. Miasto w wyniku działań wojskowych nie zostało zniszczone, jednak podczas stacjonowania wojsk radzieckich zostało zniszczone w 50%, przez umyślne podpalanie najokazalszych budynków.
Po wojnie wschodnia część ziemi lubuskiej wraz z Sulęcinem została przyłączona do Polski. Dotychczasową ludność miasta wysiedlono do Niemiec.
DemografiaEdytuj
- Piramida wieku mieszkańców Sulęcina w 2014 roku[1].
ZabytkiEdytuj
.jpg)
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[9]:
- teren miasta
- kościół filialny pod wezwaniem św. Mikołaja, gotycki z XIII wieku, z połowy XIV wieku, 1951 roku
- mury obronne, średniowieczne fragmenty z XIV wieku
- domy, pl. Czarneckiego nr 12, 15, z połowy XIX wieku; nr 13 z 1771 roku
- dom Joanitów, ul. Młynarska 1, z XVIII wieku/XIX wieku
inne zabytki:
- cmentarz żydowski
- kościół parafialny pw. św. Henryka, neogotycki z XIX wieku.
TransportEdytuj
.jpg)
Przez miasto przebiegają drogi wojewódzkie:
- DW137 – Słubice-Ośno Lubuskie-Sulęcin-Międzyrzecz-Trzciel,
- DW138 – Gubin-Torzym-Sulęcin-Trzebów-droga krajowa nr DK22.
Istnieją bezpośrednie połączenia autobusowe do Poznania, Szczecina, Gorzowa Wielkopolskiego, Zielonej Góry oraz kolejowe do Rzepina i Międzyrzecza.
W 2013 przy ul. Witosa oddano do użytku sanitarne lądowisko.
SzkołyEdytuj
.jpg)
- Szkoła Podstawowa nr 1 im. Jana Pawła II
- Szkoła Podstawowa nr 2 im. Polskich Olimpijczyków
- Zespół Szkół Licealnych i Zawodowych
- Liceum Ogólnokształcące nr 1 im. Adama Mickiewicza
- Przedszkole nr 1 im. Małego Przyrodnika
- Przedszkole nr 2 im. Małych Odkrywców
SportEdytuj
- Sulęcińskie Towarzystwo Siatkarskie „Olimpia” Sulęcin gra w II lidze siatkówki mężczyzn
- Miejski Klub Sportowy „Stal” Sulęcin – klub piłkarski założony w 1954 roku i występujący w gorzowskiej klasie okręgowej. Mecze domowe rozgrywane są na Stadionie Miejskim „Winna Góra” przy ul. Moniuszki 2 o pojemności 1000 widzów. Istnieje też sekcja badmintona.
Urodzeni w SulęcinieEdytuj
- Grzegorz Chojnacki - polski duchowny rzymskokatolicki
Wspólnoty wyznanioweEdytuj
Współpraca międzynarodowaEdytuj
Miasta i gminy partnerskie[11]
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b Sulęcin polskawliczbach.pl, w oparciu o dane GUS.
- ↑ Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2010 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2011-06-10. ISSN 1734-6118.
- ↑ Władysław Jan Grabski, "300 miast wróciło do Polski. Informator historyczny", PAX, Warszawa 1960, hasło Sulęcin, str. 422.
- ↑ Dz.U. 1945 nr 33 poz. 196
- ↑ Zarządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 r. (M.P. z 1946 r. nr 44, poz. 85).
- ↑ Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2013 r.. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2013-07-26. ISSN 1505-5507.
- ↑ Sulęcin (lubuskie) » mapy, nieruchomości, GUS, szkoły, atrakcje, kody pocztowe, bezrobocie, zarobki, wynagrodzenie, tabele, edukacja, demografia, przedszkola, zabytki, statystyki, „Polska w liczbach” [dostęp 2018-02-22].
- ↑ Informacja na stronie internetowej Urzędu Miasta Sulęcin UM [dostęp 08.11.2011]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 67. [dostęp 13.2.13].
- ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2014-06-04].
- ↑ sulecin.pl: Współpraca z miastami partnerskimi. [dostęp 9 lutego 2012].
Linki zewnętrzneEdytuj
- Strona internetowa miasta
- Cielęcin w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. I: Aa – Dereneczna. Warszawa 1880.