Supermarine Sea Otter
Supermarine Sea Otter – brytyjski wodnosamolot typu amfibia zwiadowcza i ratownicza z okresu II wojny światowej
 Prototyp samolotu Supermarine Sea Otter | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
wodnosamolot rozpoznawczy i ratunkowy |
| Konstrukcja |
dwupłat o konstrukcja mieszanej, podwozie – wciągane w locie |
| Załoga |
3–4 |
| Historia | |
| Data oblotu |
23 września 1938 |
| Lata produkcji |
1942–1945 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 silnik gwiazdowy, 9-cylindrowy Bristol Mercury XXX |
| Moc |
845 KM (630 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
14,00 m |
| Długość |
11,90 m |
| Wysokość |
4,90 m |
| Powierzchnia nośna |
56,70 m² |
| Masa | |
| Własna |
3 080 kg |
| Startowa |
4 190 kg (normalna) |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
240 km/h |
| Prędkość przelotowa |
160 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
4,35 m |
| Pułap |
4 900 m |
| Zasięg |
910 km (normalny) |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 3 karabiny maszynowe Vickers K kal. 7,69 mm 450 kg bomb | |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania, Australia, Francja, Holandia, Dania | |
| Rzuty | |
| |
Historia edytuj
W 1938 roku wytwórnia Supermarine otrzymała zlecenie na opracowanie nowego wodnosamolotu, który miałby zastąpić produkowany wodnosamolot Supermarine Walrus. Już w sierpniu 1938 roku oblatano prototyp tego samolotu, który otrzymał oznaczenie Sea Otter (wydra morska). W toku dalszych prac dokonano szeregu poprawek i udoskonaleń i dopiero w 1942 roku skierowano ten samolot do produkcji seryjnej.
Produkowano go w dwóch wersjach:
- Mk. I – wersja zwiadowcza (ABR – Amphibian-Boat Recconaisance) dla lotnictwa brytyjskiej marynarki wojennej
- Mk. II – wersja zmodyfikowana jako wodnosamolot ratownictwa morskiego (ASR – Air-Sea Rescue) dla RAFu
Produkcja wodnosamolotu Supermarine Sea Otter trwała do 1945 roku i zbudowano 292 samoloty obu wersji.
Użycie edytuj
Samolot Supermarine Sea Otter zostały wprowadzone do służby w 1944 roku jako pierwszy otrzymał je 1700 Dywizjon Fleet Air Arm stacjonujący na lotniskowcu eskortowym HMS Khedive, były to samoloty w wersji zwiadowczej. W późniejszym okresie otrzymały go także inne dywizjony.
Samoloty w wersji ratownictwa morskiego otrzymały dywizjony Royal Air Force, zarówno walczące w Europie, jak również na Dalekim Wschodzie. Wyróżniły się zwłaszcza w trakcie walk w Birmie.
Oprócz lotnictwa brytyjskiego samoloty tego typu użytkowało lotnictwo Australii, Danii i Holandii, a także lotnictwo francuskie działające w rejonie Indochin.
Opis konstrukcji edytuj
Samolot Supermarine Sea Otter był dwupłatową amfibią o konstrukcji mieszanej. Podwozie kołowe było chowane w locie w dolnym płacie. Płaty były składane do tyłu, co umożliwiało umieszczenie samolotu w hangarze okrętowych. Napęd stanowił silnik gwiazdowy umieszczony w gondoli przed baldachimem górnego płatu.
Uzbrojenie samolotu stanowiły 3 ruchome karabiny maszynowe Vickers K, z których jeden umieszczony był w otwartym stanowisku dziobowym, a dwa pozostałe na grzbiecie kadłuba umieszczone na obrotnicy razem. Pod dolnym płatem znajdowały się cztery zaczepy, w których można było mocować bomby zwykłe lub głębinowe o masie łącznej 450 kg.
Bibliografia edytuj
- Owen Thetford: British Naval Aircraft since 1912. Londyn: Putnam Aeronautical Books, 1991, s. 328-329. ISBN 1-55750-076-2. (ang.).
- Peter London: British flying boats. Sutton Publishing, 2003, s. 204-205, 266-267, 271. ISBN 0-7509-2695-3. (ang.).
- Bohdan Arct: Samoloty świata. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1959.