Supertrevoux
Grusza 'Supertrevoux' – odmiana uprawna (kultywar) gruszy należąca do grupy grusz zachodnich odmiana letnia, pochodzenia belgijskiego, jest mutantem odmiany Trewinka.
| Rodzaj | |
|---|---|
| Gatunek |
Morfologia edytuj
- Pokrój
- Drzewo rośnie bardzo silnie, po wejściu w okres owocowania umiarkowanie silnie. Korona duża, rozłożysta, o sztywnych konarach odchodzących pod szerokim kątem od przewodnika. Gałęzie mogą obwisać pod ciężarem owoców.
- Owoce
- Duże lub bardzo duże, pękate, szerokie od strony kielicha. Skórka zielonożółta, gładka, cienka. Od strony nasłonecznionej pokryta pomarańczowoczerwonym, paskowanym rumieńcem. Przetchlinki średniej wielkości, liczne, brązowo-zielonkawe. Szypułka krótka, dość gruba. Zagłębienie szypułkowe karbowane, płytkie. Kielich niezbyt duży, otwarty lub półotwarty. Zagłębienie kielichowe płytkie, niezbyt szerokie, ordzawione, czasem czerwono zabarwione. Miąższ biały, średnio ziarnistej konsystencji, soczysty, słodko-winny, korzenny.
Zastosowanie edytuj
Letnia odmiana deserowa. Nadaje się do uprawy amatorskiej i towarowej.
Uprawa edytuj
Średnio wcześnie wchodzi w okres owocowania, plonuje przeważnie regularnie i dość obficie. Kwitnie w połowie okresu kwitnienie grusz. Ponieważ wiąże owoce gronami, dla uzyskania dobrej ich jakości i wielkości, wskazane jest przerzedzanie zawiązków. Wymaga stanowisk ciepłych.
Podkładka i stanowisko edytuj
Z pigwą zrasta się źle, wymagane stosowanie pośredniej.
Zdrowotność edytuj
Na mróz słabo wytrzymała, na parcha odporna, wrażliwa na zarazę ogniową.
Zbiór i przechowywanie edytuj
Zbiór przypada na koniec drugiej dekady sierpnia. Owoce nawet dojrzałe nie osypują się. Do spożycia nadają się w kilka dni po zbiorze, przez 3-4 tygodnie.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Dorota Kruczyńska, Alojzy Czynczyk: Zeszyty Pomologiczne Grusza. Skierniewice: Instytut Sadownictwa i Kwiaciarstwa, 2002. ISBN 83-88707-38-8.
- Bolesław Sękowski: Pomologia systematyczna. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1993. ISBN 83-01-10859-2.