Syrycjusz (papież)
Syrycjusz (ur. w Rzymie, zm. 26 listopada 399 tamże) – święty Kościoła katolickiego, 38. papież w okresie od 15 grudnia 384 do 26 listopada 399[1].
| Papież Biskup Rzymu | |
,_Museu_Nacional_de_Arte_Antiga.png)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
brak danych |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Papież | |
| Okres sprawowania |
15 grudnia 384–26 listopada 399 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Pontyfikat |
15 grudnia 384 |
| |
| Czczony przez | |
|---|---|
| Wspomnienie | |
ŻyciorysEdytuj
Był rzymianinem, synem mieszczanina Tyburcjusza[2]. Jako pierwszy używał tytułu papieża. Syrycjusz za pontyfikatu Liberiusza był lektorem, a potem diakonem. Został wybrany jednomyślnie i zatwierdzony przez cesarza Walentyniana II (375-392) na papieża. Został wybrany mimo kontrkandydatur Hieronima i powtórnie ubiegającego się o tę godność antypapieża Ursyna[2].
Syrycjusz pisał listy wzorowane na rozporządzeniach cesarskich, pisane w formie dekretów. Listy papieskie zawierały polecenia i zakazy bez ich uzasadnienia[1]. Nakazywał dokonanie konsekracji biskupa w obecności większej liczby biskupów, a nie tylko jednego konsekratora.
Stworzył zalążek wikariatu papieskiego w Salonikach. Pontyfikat Syrycjusza zakłóciła herezja pryscylianów, odrzucająca dziewictwo Najświętszej Maryi Panny. W 390 roku papież poświęcił w Rzymie bazylikę św. Pawła za Murami[1]. Za pontyfikatu Syrycjusza zmarł św. Marcin z Tours w 397 roku.
Syrycjusz odnowił dekret zakazujący księżom i diakonom zawierania małżeństw i zaczął egzekwować przepisy zabraniające kobietom mieszkania na plebaniach. Podczas synodu odbywającego się na przełomie lat 392 i 393 ekskomunikował mediolańskiego mnicha Jowiniana, który krytykował post i celibat oraz kwestionował dziewictwo Maryji po urodzeniu Jezusa[2]. Za podobny pogląd został wyklęty biskup Niszu, którego zdaniem Maryja po urodzeniu Jezusa miała dzieci z Józefem[2].
Papież był zdeklarowanym przeciwnikiem współżycia intymnego – między innymi zalecał księżym małżeństwom wyrzeczenie się wspólnego łoża. Jego zdaniem: kto nie wyrzeka się rozkoszy ciała, nie jest godzien służyć Bogu. Kiedy przeciwko surowym nakazom Syrycjusza wystąpił święty Hieronim, papież doprowadził do wygnania go z Rzymu[2]. Popularyzowany przez Syrycjusza surowy, ascetyczny styl życia doprowadził nawet do śmierci jednej z rzymskich matron.
Syrycjusz zmarł w Rzymie i został pochowany w bazylice S. Silvestro nad katakumbami Pryscylii przy Via Salaria[3]. Został włączony do Martyrologium Rzymskiego dopiero w 1748 roku przez Benedykta XIV, który napisał rozprawę udowadniającą świętość Syrycjusza[2].
Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci[1].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 26. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ a b c d e f John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 55-57. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ Catacombe di Roma aperte al pubblico. vatican.va. [dostęp 2021-04-03]. (wł.).
BibliografiaEdytuj
- Syrycjusz, papież. DEON. [dostęp 2012-09-24]. (pol.).
- Pope St. Siricius. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-09-24]. (ang.).
- E. Duffy: Historia Papieży: Święci i Grzesznicy. Warszawa: 2007, s. 45-55. ISBN 978-83-247-0524-5.