Szczelina w Krzesanicy I

Szczelina w Krzesanicy I – jedna z trzech jaskiń o tej samej nazwie położonych w Tatrach Zachodnich w pobliżu grani Krzesanicy nad jej północną ścianą opadającą do Doliny Mułowej. Ma trzy otwory wejściowe znajdujące się na wysokościach 2091, 2092 i 2098 metrów n.p.m. Długość jaskini wynosi 63 metry, a jej deniwelacja 17 metrów.

Szczelina w Krzesanicy I

Plan jaskini
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Położenie	Tatry Zachodnie Dolina Mułowa
Właściciel	Skarb Państwa (Tatrzański Park Narodowy)
Długość	63 m
Głębokość	17 m
Deniwelacja	17 m
Wysokość otworów	2091, 2092 i 2098 m n.p.m.
Wysokość otworów nad dnem doliny	310 m
Ekspozycja otworów	ku górze, ku NE, ku SW
Data odkrycia	14 lipca 1979 roku
Odkrywca	H. Wachowiak
Kod	(nr inwentarzowy PIG) T.F-11.03
Położenie na mapie Tatr Szczelina w Krzesanicy I
Położenie na mapie Karpat Szczelina w Krzesanicy I
49°13′54″N 19°54′26″E

Północna ściana Krzesanicy

Opis jaskini

Ciąg główny jaskini zaczyna się w otworze na wysokości 2098 metrów n.p.m. i kończy bardzo ciasnym meandrem.

Początkowo ciąg jest wysoką szczeliną, w której kilkanaście metrów od otworu głównego znajduje się drugi otwór na wysokości 2092 metrów n.p.m. wychodzący w ścianie Krzesanicy.

Ze szczeliny ciąg główny idzie w dół i przez prożek dochodzi do wysokiego, 13-metrowego korytarza. Prowadzi on stromo w dół do ślepego, 3-metrowego kominka. Przed nim odchodzi inny kominek prowadzący do trzeciego otworu na wysokości 2091 metrów n.p.m.

Można tu też zejść na dolny poziom jaskini, który stanowi około 15-metrowy meander nie zbadany do końca.

Przyroda

W jaskini przez cały rok leży śnieg. Nacieki w niej nie występują. W górnej części głównego ciągu rosną mchy i porosty.

Historia odkryć

Jaskinię odkryła H. Wachowiak 14 lipca 1979 roku. W tym samym roku została ona po raz pierwszy zbadana przez I. Luty przy współpracy L. Młynarskiego podczas inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich.