Maciej Szedybor Wolimuntowicz
Maciej Szedybor Wolimuntowicz, zwany też Wołłmontowiczem lub Wolimontowiczem, któremu na chrzcie nadano imię Maciej (zm. po 1431) – możnowładca litewski, syn Wolimunta, wnuk półlegendarnego Buszki.
 Zadora | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Ojciec | |
Często posłował na polecenie Witolda, m.in. do wielkiego mistrza Krzyżaków i do Rzymu po koronę, także do inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego. W Horodle w roku 1413 Wolimuntowicz był adoptowany do herbu Zadora. W 1418 był namiestnikiem kowieńskim, namiestnik wiłkomierski w latach 1412-1432[1].
Gniazdem jego rodu był Dziewałtów, położony kilka kilometrów od Wiłkomierza. W roku 1444 Szedybor Wolimuntowicz ufundował kościół parafialny w rodzinnym Dziewałtowie, do którego w latach 1462 i 1464 ufundował dwa dzwony. Poza tym jest o Szedyborze niewiele wzmianek historycznych. Nie znamy nawet przybliżonych dat ani jego urodzin, ani śmierci. Po śmierci Witolda, któremu nie zdążył przywieźć z Rzymu korony, związał się ze Świdrygiełłą, czym mocno naraził się Jagielle. Wprawdzie nie został za spiskowanie ukarany śmiercią, jak jego bracia Rumbold i Jawnuta, ale musiał wycofać się z życia politycznego – toteż zginął w niepamięci. Najpewniej zmarł bezpotomnie. Jednakże jeden z jego braci, Kieżgajło Wolimuntowicz, stał się protoplastą rodu, który to ród przeżył stosunkowo krótki okres potęgi i bogactwa.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, spisy, t. I: Województwo wileńskie XIV-XVIII wiek, opr. H. Lulewicz, A. Rachuba, P. P. Romaniuk, pod red. A. Rachuby, Warszawa 2004, s. 750.
Bibliografia edytuj
- Lidia Korczak, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 47. Warszawa–Kraków: Polska Akademia Nauk i Polska Akademia Umiejętności – Instytut Historii PAN im. Tadeusza Manteuffla, 2011, s. 591-592. ISBN 978-83-88909-93-1.
- K. Pietkiewicz, Kieżgajłowie i ich latyfundium do poł. XVI wieku, UAM Poznań 1982
- Władysław Semkowicz. O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle roku 1413. Miesięcznik Heraldyczny. Organ Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie. R.7 1914 nr 1-2